Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
Afghaanse achtergrond die lesbisch is. Ze vertelt:
Eerst kende ik geen homoseksuelen. Ik kende het alleen van televisie, dus niet uit mijn eigen
omgeving. Dus dan zag je op televisie homo’s en dan dacht je ‘ieeh, wat doe jij nou’. En ik
hoorde dat er door iedereen heel negatief over werd gepraat. En toen dacht ik, ‘moet ik daar dan
ook negatief tegenover staan?’ Maar naarmate je homo’s en lesbo’s leert kennen, verandert je
beeld 180 graden. (Jasmine, 20 jaar)
De jongeren die de persoonlijke verhalen van homoseksuelen kennen, lijken zich goed
in te kunnen leven in hun relaas over persoonlijke groei en ontwikkeling: over hoe zij
eerst niet zichzelf durfden te zijn en in de knoop zaten, maar dat op den duur hebben
overwonnen. Verschillende heterojongeren herkennen zich daarin omdat ook zij hebben
moeten vechten om te kunnen zijn wie ze willen zijn. Gül, van Turkse afkomst, is hiervan
het beste voorbeeld. Volgens haar hebben homoseksuelen net als zij last van intolerante
mensen. ‘Het gaat om acceptatie. Mensen mogen zijn wie ze willen zijn.’ (Gül, 20 jaar).
En de 17-jarige Shurantley zegt: ‘Ik weet wat het is om niet geaccepteerd te worden.’ Deze
jongeren vinden het knap van homoseksuelen dat zij uitkomen voor wie zij zijn of dat zij
‘echt zichzelf zijn’:
Die mensen maken dus die keuze, ik vind dat wel op zich apart, maar wel ook knap dat zij met
die keuze dan naar buiten komen. (Hugo, 17 jaar)
Een aantal jongeren geeft echter aan dat het niet de bedoeling is dat een homo, lesbische
of biseksuele jongere er te veel de aandacht op vestigt, omdat hij of zij het lef had om uit
te komen:.
Die mensen zelf hebben lef, om ervoor uit te komen, alleen ik denk dat het heel erg helpt om er
vooral zelf niet spastisch over te doen. (Maaike, 17 jaar)
3.3.3 Als het nog onbekend is
Opvallend is het aantal jongeren dat geen persoonlijke verhalen kent, maar aangeeft hier
wel behoefte aan te hebben. Bijvoorbeeld de Antilliaanse Shirley van 18 jaar, die vindt dat
homoseksualiteit niet mag. Aan het einde van het interview geeft ze aan dat ze eigenlijk
wel zou willen weten ‘waarom iemand zo is’, en of dat ‘altijd al zo was’. Dit kan de acceptatie
bevorderen, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de reactie van Silvio:
Ik zou iemand kunnen accepteren hoe die is als ik gewoon een gesprek met hem kan aangaan:
van hoe en wat, hoe is het gekomen. Dan ga ik die persoon begrijpen. En zo zou ik hem dan
kunnen accepteren, gewoon hoe die is. (Silvio, 18 jaar)
Lars, een autochtone vwo-scholier van 17, realiseert zich in het interview eveneens dat
het ‘eigenlijk best goed is’ als een homo op school open zou zijn over zijn seksuele voorkeur:
Ik denk dat het best wel goed is eigenlijk. Dan ga je toch meer in gesprek met een homo en dan
krijg je er een ander beeld over. (Lars, 17 jaar)
Als Lars gevraagd wordt waarom hij vindt dat homo’s ‘ermee te koop lopen’, antwoordt
hij dat dit waarschijnlijk komt omdat hij zichzelf te weinig in kan leven in hun positie.
Net zoals Silvio lijkt Lars van zichzelf te verwachten dat hij zich anders gaat verhouden
tot homo’s wanneer hij hen zou leren kennen. Beide jongens lijken open te staan voor
62