Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
in die hoedanigheid naar buiten, en spelen niet of nauwelijks een rol in de publieke
meningsvorming. 25
deb constateert ‘[...] dat de (moslim)homo’s zichzelf nog niet hebben geaccepteerd. [...]
Zij kunnen niet zeggen: “Hier ben ik, en ik kan er niets aan doen.”' In de Marokkaanse
gemeenschap leeft volgens hem echter al wel het besef dat homoseksualiteit ook in
eigen kring voorkomt:
Vroeger was de kast dicht en nu zijn de kastdeuren wel open maar er is nog niemand uitgekomen.
[lacht] [...] Vroeger wist je niet wat erin zat en mocht je er niet over praten. Nu weten we
wat er in de kast zit, maar we hebben het er nog niet uitgehaald om er openlijk over te kunnen
praten.
Volgens mc is het in de Marokkaanse gemeenschap wel degelijk makkelijker geworden
om uit de kast te komen: ‘Dat merk ik steeds aan een nonchalantere houding.’ Net als
hij geven hb en Sd echter zonder aarzeling aan dat ‘eerlijk uitkomen’ voor je homoseksualiteit
minder wordt gewaardeerd dan daar ‘discreet’ over zijn. ‘De Marokkaanse
gemeenschap is een gemeenschap die alles doet met discretie.’ (hb) Sd twijfelt zelfs
aan het nut en de noodzaak van coming-out: ‘Het gaat niet alleen om jou, die mensen
(ouders en verdere familie) hebben er ook direct last van, omdat zij erop worden aangesproken.’
Over de vraag hoe je moet omgaan met een zoon of dochter die homoseksueel is, wordt
niet gepreekt: ‘Mensen durven daar niet over te praten en dat is een probleem.’ (deb)
am vertelt dat in sommige (neo-orthodoxe) moskees imams ‘stiekem een soort spreekuur’
houden voor leden van de geloofsgemeenschap die worstelen met homoseksuele
gevoelens. ‘En de adviezen zullen vast zijn “Je moet vasten”, [lacht] maar het is mooi om
te zien dat er ruimte bestaat om het vertrouwelijk te bespreken. En dat is wel echt nieuw.’
Volgens am komen zulke pastorale initiatieven enerzijds voort uit de behoefte van
imams om te bewijzen dat ze overal verstand van hebben, en anderzijds uit de behoefte
van gelovigen om te praten over taboe-onderwerpen: ‘Mensen kunnen daar niet op een
normale manier over spreken, met vrienden of familieleden. [...] Zo’n imam is dan een
uitkomst.’ Dergelijke ‘biechtgespreken’ zijn te vergelijken met imams op televisie en op
internet, aan wie gelovigen anoniem vragen kunnen voorleggen. mc wordt zelf geregeld
geconsulteerd:
Een keer in de drie maanden komt er wel een jongere voorbij die hiermee worstelt en raad
zoekt. Ik probeer mensen altijd duidelijk te maken dat niet het gevoel het probleem is, maar
wat je ermee doet. En ik adviseer ze ook om discretie voorop te stellen.
Een traditionele imam als aeo daarentegen heeft nooit meegemaakt dat gelovigen hem
vertelden dat ze homoseksueel waren:
Homoseksualiteit wordt gezien als iets ergs en daar kom je niet zomaar mee naar buiten. [...]
Mensen schamen zich hier erg voor. Zo veel Marokkaanse jongens zijn criminelen, maar geen
ouder die naar mij toekomt en zegt: ‘Mijn zoon is een loverboy of ‘Mijn zoon steelt.’ Laat staan
dat ze gaan zeggen dat hun zoon een homo is. Marokkanen kennen verlegenheid, dat is: niets
zeggen omdat je bang bent voor wat mensen gaan zeggen.
278