Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
de Rushdie-affaire associeerden steeds meer mensen de islam met intolerantie. De uitspraken
van El Moumni bevestigden dat beeld. De islam kwam in het centrum van het
publieke en politieke debat te staan – en steeds vaker in contrast tot homoseksualiteit
Er is nog een les uit het (recente) verleden die we niet over het hoofd moeten zien. Zoals
we schetsten in hoofdstuk 12, leidt acceptatie van homoseksualiteit paradoxaal genoeg
vaak tot afname van homoseksuele activiteit. Homoseksueel verkeer blijkt namelijk op
ruimere schaal voor te komen in niet-westerse landen – waar homoseksualiteit publiek
en politiek wordt afgekeurd – dan in westerse landen. In de culturen van de landen van
herkomst werd vaak niet moeilijk gedaan over homoseks zolang daarbij de grenzen
tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid, publiek en privé scherp in het oog werden
gehouden. Aan hen die deze grenzen niet respecteerden – bijvoorbeeld omdat ze bekend
stonden als mannen die zich lieten penetreren – werd echter een afwijkende en schandelijke
identiteit toegeschreven. We moeten deze vorm van homoseksualiteit als gedrag
of situatie dan ook niet romantiseren, want zij was en is vooral gebaseerd op mannelijke
dominantie van vrouwen, kinderen en mannen die niet aan mannelijke normen voldoen.
Wanneer we nadenken over een wenselijke toekomst waarin homoseksualiteit
overal op de wereld iets vanzelfsprekends zal zijn, dan is een breuk met traditionele
gender- en seksuele opvattingen noodzakelijk, of het nu gaat om homoseksualiteit als
activiteit of homoseksualiteit als identiteit.
18.6 Mogelijkheden in de toekomst
Voor de verbetering van de huidige situatie is het belangrijk om de verschillende factoren
die hebben bijgedragen aan de verwerping van homoseksualiteit nogmaals nader te
bezien. Welke factoren zijn dit precies en tekenen zich hierin wellicht veranderingen af?
Een eerste factor die belemmerend werkt op homo-emancipatie is de sterke druk van de
familie en het daarmee samenhangende nastreven van collectieve eer boven individueel
levensgeluk. Door de sociale controle is er geen ruimte voor individuen die hun eigen
seksuele keuzes willen maken. Daar waar de cultuur een uitgesproken collectief karakter
heeft – zoals bij de Chinezen – bestaan er weinig opties voor ouders en homokinderen
om zich aan de druk van de gemeenschap te onttrekken, zeker niet voor hen die pas
sinds kort in Nederland wonen en voor hun levensonderhoud of verblijfsvergunning
sterk afhankelijk zijn van familieleden of kennissen (bijvoorbeeld omdat men voor hen
werkt). Toch blijken niet alle ouders, en zeker niet alle moeders, de druk van de gemeenschap
zwaarder te laten wegen dan (steun aan) hun homoseksuele zoon of lesbische
dochter. Weinig moeders volharden uiteindelijk in een afwijzing van een homoseksuele
zoon of dochter (wellicht omdat zij minder geacht worden de eer van de familie hoog te
houden dan vaders). De positie van homoseksuele jongeren lijkt op het eerste gezicht
sterk op die van heteroseksuele jongeren die kiezen voor een ‘verkeerde’ partner. Ook
conflicten daarover kunnen hoog oplopen, maar deze worden uiteindelijk gemakkelijker
bijgelegd, met name wanneer er een kleinkind op komst blijkt.
Onder behoudende protestanten doet zich qua uitstoting en uitsluiting een opmerkelijk
verschil voor tussen orthodox- of bevindelijk-gereformeerden en evangelischen.
Eerst genoemden doen niet aan zending maar vormen ‘familiekerken’, die het zich niet
328