öğrenci oturumu - Harita ve Kadastro Mühendisleri Odası

TMMOB
HARİTA VE KADASTRO MÜHENDİSLERİ ODASI
Dostlarım; Sayın Tarhan’ın son paragraflarına yetiştim. Ancak işin özü aslında şu: Usul,
esasın giriş kapısı, yani ulaşmak istediğiniz gerçekliğe usul vasıtasıyla ancak ulaşabilirsiniz.
Nasıl sizin formülleriniz var, cetvelleriniz var, biz hukukçuların da gerçeğe ulaşırken,
adalete ulaşırken elimizde usul kuralları var. Maddi ceza hukuku, yani suçlar ve cezalar,
ancak usulden sonra, yani belli kurallara uygun yapılan soruşturma ve yargılamadan sonra
işlev kazanır. Dolayısıyla usul, aslında bazılarının sandığı gibi, içi boş birtakım şekilsel
kalıplardan ibaret değildir. Ceza usulü veya ceza muhakemesi, esasen teneffüs ettiğimiz
özgürlüktür, insan haklarıdır, temel haklardır, geleceğimizin güvencesidir.
İşte bu sebeple, işte tam bu sebeple ne zaman ki bir ülkeye diktatörlük gelsin, rejim
değişikliği olsun, baskıcı bir yönetim gelsin, ilk yaptığı şey, tarihte ve günümüzde
ceza kanununu değil, usul kanununu değiştirmektir, ilk yaptığı şey budur. Çünkü ceza
kanununda, zaten devletin arzu edilirse her zerrede hissedeceğimiz baskısını hayata
geçirecek maddeler vardır. Tarihte, belki Ortaçağ sonrasında, örneğin hiçbir zaten
gazeteci veya yazar, yazarlık ya da gazetecilik yaptığı için, hapse atılmamıştır ya da
tutuklanmamıştır, mutlaka bir başka sebep bulunmuştur. Bugün en ilkel Afrika ülkelerinde
bile, gazetecilik faaliyeti sebebiyle tutuklandığı ya da ceza aldığı söylenen kimse zaten
yoktur. Ama, hangi esasa ulaşmak istediğinize, hangi odaya girmek istediğinize bağlı
olarak elinizde şekillenen usul kuralları, sizi ve peşiniz sıra koca bir toplumu belli bir yere
sürükler. İşte bu yüzden yargı bağımsızlığı kaçınılmazdır.
Dostlarım; bir kere size çok teşekkür ederim, gerçekten çok teşekkür ederim. Neden
Yargıtay ve Danıştayın üye sayılarını Cumhuriyet tarihinde görülmemiş oranda arttıran,
Avrupa’nın veya medeni dünyanın hiçbir yerinde olmadık sayıda kalabalık, içtihat
mahkemesi olmaktan uzak iki yüksek mahkeme yaratan bir kanun çıktı biliyorsunuz.
Yargıtayın üye sayısı 250’den 387’ye çıktı, Danıştay keza yarı oranında arttı. Ankara
Barosu olarak biz, bu kanunların önlenmesi, çıkmaması için bir kampanya başlattığımızda,
ben ulaşabildiğim pek çok sivil toplum kuruluşunu aradım. Bazıları bana dedi ki, “Biz
hukukçu değiliz, bize ne”
O günden beri şunu söylüyorum: Dostlarım; yargı bağımsızlığı biz avukatların sorunu
değildir, hiçbir zaman olmamıştır. Neden, biliyor musunuz Çünkü, biz avukatlar, kendi
hakkımızı zaten savunmayız, biz sizin hakkınızı savunuruz. Kendi hakkımızı savunurken
avukat değiliz, sizin gibi bireyiz. Dolayısıyla yargı bağımsızlığı, hukukçuların değil,
toplumda yaşayan her bireyin sorunudur. O yüzden “Ben veterinerim, ben ziraatçıyım, ben
hekimim, ben haritacıyım” deyip, yargı bağımsızlığının kökünü kazıyan uygulamalara
kayıtsız kalınması mümkün değildir.
Nitekim toplum çok uzun yıllardır bunlara kayıtsız kaldığı için, freni boşalmış bir araç
gibi kontrolsüz olarak sürüklenmektedir. Biz demokrasiyi 5 yılda bir sandığa gidilip oy
atılan bir rejim olarak öğrendik, bize böyle öğretildi. Bu toplum, 12 Eylül sonrasında bu
şekilde biçimlendirildi, böyle olması istendi. Tabii ne kadar ironik ki, aslında 12 Eylülün
ürünü olan düşünceler, sözde 12 Eylülle hesaplaşmak adına 12 Eylül 1980’in üzerine 12
Eylül 2010’da bir ikinci kat çıktılar. Daha sonra, referandumdan aylar geçtikten sonra,
THBTK
13. Türkiye Harita Bilimsel ve Teknik Kurultayı / 18-22 Nisan 2011
PANELLER
63