RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

Kunstmest is een dure zaak wanneer het om grote oppervlakten gaat. Het enige
praktische alternatief is dus, althans voor het ogenblik, de oplossing die boeren en
landbouwdeskundigen hebben gevonden: dezelfde velden worden afwisseld met verschillende
gewassen verbouwd. Bodem verbeterende soorten genieten daarbij de voorkeur; humus wordt
geproduceerd in de gronden die aan voortdurende intensieve verbouwing onderhevig zijn.
Dit is echter nog geen garantie dat de geproduceerde gewassen veel mineralen zullen
bevatten. Het biedt evenmin de garantie dat de grond veel mineralen zal bevatten. Het enige
wat men kan verwachten is dat de grond iets oplevert.
Biochemici zijn het er over eens dat het menselijk lichaam voor het juist functioneren
vele verschillende mineralen nodig heeft.
Omdat niemand ziek wil zijn of zich buitengesloten wil voelen of altijd maar
geneesmiddelen wil slikken, moeten wij het feit onder ogen durven zien dat wij waarlijk zijn
wat wij eten. Wij moeten preventieve maatregelen gaan nemen en onze eigen goede
gezondheid voor de toekomst zeker stellen door onze bodem en voedingsmiddelen van een
gezondheidscertificaat te voorzien.
Dr. H. D. Brown, hoogleraar in de tuinbouwleer en Chester B. Hutchinson schrijven in
hun boek „Vegetable Science: „De boeren in de Verenigde Staten hebben de oorspronkelijke
vruchtbaarheid van de bodem veel sneller geruïneerd dan de boeren in welk ander land ook . .
. Zij hebben de mineralen (met het oogsten) uit het land verwijderd ..."
Arnold P. Yerks schrijft in zijn boek Soil, a Foundation of Health:
U vraagt zich misschien af waarom bepaalde stoffen tegenwoordig niet meer in
onze landbouwgronden voorkomen, ofschoon dit vroeger wel het geval was. U zult
zich ongetwijfeld ook afvragen waarom er niets gedaan is om deze verdwenen stoffen
te remplaceren, als zij inderdaad zo belangrijk zijn voor de instandhouding van de
gezondheid van plant, dier en mens.
Toen de blanken de Verenigde Staten binnentrokken, waren de maagdelijke
gronden lang niet alle identiek wat hun gehalte aan mineralen en andere
eigenschappen betrof. Het merendeel van deze gronden echter bevatte adequate hoeveelheden
van de meeste mineralen die voor de gezondheid van de mens noodzakelijk
zijn.
Aan de geschiedenis hoe bepaalde mineralen uit de gronden werden verwijderd
zodat hun ontbreken de oorzaak werd van ziekte en door insekten aangevreten planten,
van zieke dieren en van aanslagen op de gezondheid van de hele bevolking, kunnen
helaas slechts enkele regels worden gewijd.
Generaties lang hebben onze landerijen voedsel en vee aan de steden geleverd.
Aanvankelijk kwamen met dit voedsel en met dit vee de mineralen mee die van nature
mee moesten komen. Elk jaar bevatte de oogst slechts kleine hoeveelheden van deze
„minder belangrijke" stoffen, maar in de honderd of tweehonderd jaar dat onze bodem
verbouwd is, zijn enige van deze „minder belangrijke" stoffen uitgeput geraakt. Erosie
van verzuring hebben dit proces in vele gebieden versneld.
De naar de steden verzonden mineralen keerden nooit naar de
landbouwgronden terug waaruit zij gekomen waren; in plaats daarvan kwamen zij als
rioolwater in zee terecht of op vuilnishopen of asbelten op ontoegankelijke plaatsen.
Van dierenbeenderen werd op de boerderijen beendermeel gemaakt.
De vraag is gewettigd waarom niemand heeft geprotesteerd tegen deze
onafgebroken verwijdering van de essentiële mineralen uit de landbouwgronden
zonder dat ook maar één poging werd ondernomen om voor remplacering zorg te
dragen. Het antwoord hierop is dat een klein aantal mensen zich gerealiseerd heeft wat
111