RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

De Hunza's verschillen volledig van de andere in dit deel van Azië wonende volken. In
hun gelaatstrekken vindt men Kaukasische elementen terug. Zij lijken eigenlijk het meest op
Zuid-Europeanen. Het Boeroesjaski, hun levende taal, vertoont geen enkele relatie met welke
gesproken taal dan ook. De oorsprong van hun taal blijft ook voor taalkundigen nog altijd een
mysterie. Het Boeroesjaski is niet bepaald een gemakkelijke taal: er zijn zestien
meervoudsvormen en tussen de woorden van de Hunzataal en de Kaukasische dialecten bestaat
feitelijk geen enkel punt van verwantschap.
Tuinen van rotssteen.
Eeuwen geleden moesten de Hunza's op wegen en middelen zinnen om hun landbouwareaal
te vergroten. Het behoeft geen betoog, dat op de kale rotsen niets kon groeien. Maar
waarom zouden de rotsen niet met een laag aarde bedekt kunnen worden? Bepaalde plaatsen
op de berghellingen werden met zorg uitgezocht en daar groeven mannen de rotsige bovenlaag
weg. Uit kleine en grote rotsblokken werden muurtjes rond de ontginningsplaatsen
gebouwd. In de uitgegraven ruimten werd aarde gestort — aarde die mandje voor mandje van
de vruchtbare rivieroevers 600 tot 800 meter naar boven werd getransporteerd. Een stevige
muur van l tot 2 1/2 meter hoogte werd rondom het terras aangelegd, zodat de aarde niet door
de regen kon worden weggespoeld en het water kon worden vastgehouden.
Er werd een bevloeiingssysteem aangelegd om het van de gletsjers omlaag gutsende
sneeuwwater op te vangen en te geleiden. Het teveel aan water werd opgeslagen in een diepe
spelonk. De Hunza's legden dit uitgestrekte en doelmatige terrassencomplex zonder
gebruikmaking van andere dan hun eigen primitieve werktuigen aan.
Nu, duizenden jaren later, hebben de Hunza's nog niets in dit terrassysteem veranderd.
Als zij nieuw bouwland nodig hebben, komt er een terras in de bergwand bij.
Deze methode is naar het schijnt de oudste vorm van landbouw ter wereld. Het is
bekend dat, lang voordat de Inca’s de heerschappij over Peru uitoefenden, temidden van de
hemelhoge toppen van het Andesgebergte een volk leefde, dat de landbouw precies zoals de
Hunza's beoefende.
In 1916 publiceerde O. F. Cook, een medewerker van het Amerikaanse Ministerie van
Landbouw een uitnemend artikel in „The National Geographic Magazine" getiteld: „Trapvormige
landbouwmethoden in de oudheid", waaruit ik citeer: „Landbouw is geen verloren kunst,
doch wel een van de gevallen waarin een opmerkelijke ontwikkeling in het ver terug liggende
verleden naderhand gevolgd is door een achteruitgang. De oude Peruanen waren met hun
systeem in staat grote bevolkingseenheden van het nodige voedsel te voorzien op plaatsen,
waar moderne landbouwers machteloos zouden zijn."
De terrassen maken op iedereen een overweldigende indruk. Er zijn er bij die letterlijk
uit de bergflank zijn gehakt, projecten die onze westerse deskundigen voor onmogelijk
zouden hebben gehouden. Toch liggen die velden daar — vruchtbaar en de meest voedzame
produkten ter wereld voortbrengend. De Hunza's zijn trots op hun akkers en bewerken deze
met intens genoegen.
Het is moeilijk zich voor te stellen, dat twee elkaar volkomen vreemde beschavingen,
waarvan er een niet meer bestaat, een praktisch identiek landbouwsysteem konden ontwerpen
zonder van elkaars bestaan en ervaringen op de hoogte te zijn. De Peruaanse stam, die de
terrassen heeft geconstrueerd, is spoorloos uit de geschiedenis verdwenen. Hun bestaan zou
nooit bekend zijn geweest als de prachtige terrassen, die ook nu nog in gebruik zijn er niet
zouden zijn geweest. De muren om deze oeroude akkers zijn zo volmaakt opgetrokken, dat
een vrouw onmogelijk een haarspeld door een spleet tussen de stenen kan steken.
Ofschoon over de Peruaanse stam uit het stenen tijdperk niets bekend is, hebben zij
hun eigen grafschrift tot op de huidige dag nagelaten in de vorm van hun geniale
21