RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

De Rani, die tegenover de Mir op een bankje bij de concertvleugel zat, (een geschenk
van de grootvader van de Mir, door twintig man naar boven getorst langs de verraderlijke
passen van het Himalayagebergte) gaf met een verlegen glimlachje van haar instemming blijk.
Jarenlang had zij de purdu gedragen, doch onlangs had de Mir zijn geliefde gade en de andere
vrouwen van Hunza toegestaan om volgens de nieuwe mode ongesluierd in het openbaar te
verschijnen.
Hoewel zij haar man op vele reizen naar alle uithoeken der wereld had vergezeld, was
de Rani tamelijk schuw gebleven. Toch gaat er van haar een onmiskenbare magnetische
werking uit — en vormt zij een rustig middelpunt van haar omgeving. Door haar serene
charme wordt zij door haar man,
kinderen, bedienden en kennissen op handen gedragen.
De Rani heeft een levenspatroon ontworpen dat de Hunza-vrouwen even nauwgezet
navolgen als Amerikaanse vrouwen de door filmsterren gelanceerde mode kopiëren. Zoals de
Rani de ware koningin van haar land en paleis is, zo ook is iedere Hunza-vrouw de koningin
van haar eigen domein.
Tijdens ons verblijf in Hunza was de Rani steeds buitengewoon smaakvol gekleed in
lichtblauw, lila, rood of soms in het zwart. Eens droeg zij een wit zijden ballonbroek met
daaroverheen een blauw kanten gewaad tot op kniehoogte; hierbij droeg zij een veelkleurige
rijk geborduurde hoed met een sjaal van witte chiffon er overheen gedrapeerd.
De Rani was een uitstekende gastvrouw vol verrassingen. Gewoonlijk kwamen wij
vrouwen iedere middag om vijf uur bijeen om met haar thee te drinken. Eens op een middag
kwam zij plotseling met een grammofoon te voorschijn waarop zij tot onze niet geringe
verbazing de meest recente Amerikaanse platen speelde. Haar dochters dansten op het ritme
van deze muziek, waarbij zij een prachtige choreografie in Hunzastijl improviseerden.
In het hele land gerespecteerd en geliefd, is de Rani een grote steun voor haar man.
„Minstens eenmaal per jaar", vertelde de Mir, „gaan de Rani en mijn kinderen met mij op
inspectiereis door het hele land. Terwijl ik overleg pleeg met mijn raadsleden en mijn volk
bezoek, onderhoudt de Rani zich met de vrouwen en stelt zij zich op de hoogte van hun
behoeften. Wij bivakkeren dikwijls onder de blote hemel en hebben bijzonder veel plezier.
Zelfs onze Engelse gouvernante, Mrs. Hansen, die de zeventig al gepasseerd is, gaat soms met
ons mee. Voor zij bij ons kwam had men haar in Londen verteld dat zij een zwak hart had. Zij
mocht niet meer werken en moest een rustig leven leiden. Aangezien zij verpleegster was en
altijd zeer actief was geweest, was dit voor haar geen gemakkelijke opgave. Zij keerde terug
naar Pakistan, waar haar wieg had gestaan en waar zij vele jaren had doorgebracht. Toen ik
haar verhaal had gehoord bood ik haar aan naar Hunza te komen en bij ons haar intrek te
nemen."
„Maar Hoogheid, iemand met een zwak hart, en dan over deze bergpassen?"
Hij glimlachte. „Ja, zij heeft de gevaarlijke tocht over de bergpassen van Gilgit goed
doorstaan en zij heeft sindsdien de tocht nog tweemaal gemaakt. In het begin was haar
gezondheidstoestand zodanig dat zij nog slechts een paar maanden te leven scheen te hebben.
Zij is nu al meer dan twee jaar bij ons. Sinds haar komst naar Hunza is haar gezondheid met
sprongen vooruit gegaan. Ik weet niet wat haar het meest geholpen heeft: onze voeding, ons
bijzonder goede water of de zuivere berglucht. Het zal wel een combinatie van deze drie
dingen zijn."
De Mir spreekt niet alleen Engels en Boeroesjaski, maar ook Perzisch, Arabisch, Urdu
en de dialecten van een half dozijn aangrenzende prinsdommen. Hij ontving zijn schoolopleiding
in een Engels instituut nabij Gilgit.
De uitgebreide bibliotheek van de koning bevat menig kostbaar boekwerk; koeriers
brengen om de dag het laatste nieuws en de post van Gilgit. Hij is ook geabonneerd op een
groot aantal tijdschriften en zeer goed op de hoogte van de gebeurtenissen in de
24