RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

3. Eindelijk Shangri-La
Het duurde niet lang of de moeilijkheden waren voorgoed voorbij. Beneden ons zagen wij
het einddoel Baltit, de hoofdstad van Hunza liggen.
Tussen twee bergreuzen slingerde de lange en smalle vallei rond de majestueuze
steenmassa's alsof de natuur zelf in een stroom van overstelpende vegetatie een weg door de
vallei had gebaand. Groene, gele en bruine tinten overheersten in het geometrische patroon
van de terrassen die de inwoners langs de bergflanken hadden aangelegd. Kristalheldere beekjes
weerspiegelden vrolijk het zonlicht op hun weg naar beneden langs stenen trappen van een
diepe en warme kleur. Het donkerder groen van de vruchtbomen legde een groene rand van
fijn kant langs de akkers. Boven de vallei, boven het netwerk van kronkelende, stoffige
straatjes en vlakke stenen daken, boven de schijnbaar eindeloze trapvormige terrassen in de
bergwand, verhief de Rakaposki zijn ijzige top bijna 8000 m hoog tegen de blauwe lucht van
de late namiddag als een glinsterend wit welkomstbaken.
Terwijl onze jeeps naar de vallei reden, stonden de Hunza's in kleine groepjes naar ons te
kijken. Zij wuifden en juichten en deden het met zo'n routine, dat het er wel op leek alsof zij
dagelijks bezoekers uit de vreemde welkom heetten.
Aan de grens van Baltit werden wij verwelkomd door een lange, knappe jongeman,
kroonprins Ghazanfar Ali Khan. Zijn zwartfluwelen ogen pasten precies bij zijn glimmend
zwarte haar. Zijn regelmatige trekken drukten een grote mate van karaktervastheid en
verantwoordelijkheidsbesef als van een volwassene uit, ofschoon hij pas 16 jaar oud was.
Naast hem stond de broer van de Mir, Prins Ayash Khan, een man van waarlijk
vorstelijke allure met een brede glimlach en een aangenaam aandoende stem.
Ik kon geen weerstand bieden aan de smetteloze, prachtige jeep waarin zij beiden
gekomen waren en ging dan ook zonder een moment te aarzelen voorin naast de chauffeur
zitten — voor de eerste maal in twee dagen kon ik eens goed mijn benen strekken.
Bij de omheining van het koninklijk paleis werden wij opgewacht door de 11 jaar oude Prins
Amen Khan. Onderdanig en schroomvallig, maar tegelijk toch buitengewoon beleefd en
welopgevoed begroette hij ons met het gebruikelijke „Salaam", daarbij zijn rechterhand aan
het voorhoofd brengend.
Enkele inwoners, die ons bij het binnenkomen hadden gevolgd, groepten rond de jeeps
samen. Luid pratend en lachend liepen zij om ons heen, waarbij onze bagage en vooral onze
filmapparatuur veel bekijks hadden. Er komen maar heel weinig mensen naar deze afgelegen
streek en bezoekers brengen daarom altijd een algemene drukte en opwinding teweeg. Kinderen
kwamen ons mandjes abrikozen en moerbeien aanbieden en liepen dan beleefd buigend
weer terug. De mannen riepen ons welkomstwoorden toe in het Boeroesjaski — een taal
waarvan de oorsprong in het duister ligt. De vrouwen stonden dit alles vanaf een veilige
afstand gade te slaan, sommigen stonden boven op muurtjes, anderen waren op het dak van
hun huis geklommen. Zoals in Mohammedaanse landen gebruikelijk mengden zich ook hier
de vrouwen niet onder de mannen.
„Salaam", riepen de Hunza's toen wij achter de prinsen door de onbewaakte poorten
van het paleis de grote tuin binnengingen. Na een paar stappen bleven we staan om om te zien
naar de mannen, die in uitgelaten stemming rond de jeeps samendrongen.
„Moet er niemand een oogje in het zeil houden?" vroeg een van ons.
Aga glimlachte. „U bent nu in Hunza en hier komt diefstal niet voor."
Door de tuin zagen wij een middelgrote, forse man, gekleed in een wit hemd met korte
mouwen en een donkere broek op ons toekomen. Toen hij wat dichterbij was, viel ons zijn
door de zon gebruinde, markante gelaat op. Hij reikte mij de hand en zei: „Welkom in Hunza.
Ik ben Jamal Khan." Hij voegde er aan toe: „Welkom thuis, zuster."
17