RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

De intense stralen van de morgenzon gaven het landschap een rijk kleurengamma. Ver
in de diepte strekte zich als een lint de vallei uit, met aan beide kanten de terrasvormige
velden.
Toch wist ik, dat Hunza niet altijd die vredige vallei was geweest die het nu was.
Historie en Legenden van de Hunza's
De Hunza's hebben een legende over de eerste bewoners die zich vele eeuwen geleden
in hun vallei vestigden. Drie soldaten, die uit het leger van Alexander de Grote gedeserteerd
waren, zochten met hun Perzische vrouwen, hun toevlucht in de vallei. Dit groepje mensen
kwam door de ideale omstandigheden in dit aardse paradijs tot ongekende welvaart, en na
enkele generaties was een zeer florerende gemeenschap ontstaan. Van nature oorlogszuchtig
weerden zij alle indringers die het waagden het land binnen te vallen, dat zij tot hun eigendom
hadden gemaakt. Over deze eerste Hunza's gaat het verhaal, dat zij niet alleen de Grote
Dzjengis Khan, maar later ook de Engelse legers hebben weerstaan. De hoge toppen van het
omringende Himalayagebergte vormden een natuurlijke fortificatie.
In die eerste periode gingen de Hunza's door hun naburen op de handelswegen letten.
Eeuwenlang bood de hoofdweg van Sinkiang naar Kashmir woeste taferelen. Plunderingen
waren aan de orde van de dag. Chinese handelaren sloten een overeenkomst met de Hunza's
om tol te betalen, zodat althans hun karavanen — beladen met zijden stoffen, thee en
porselein — ongehinderd over de passen naar India konden trekken om vervolgens met
kruiden, juwelen, goud en ivoor naar Cathay terug te keren.
De eerste Hunza's stonden maar al te gretig klaar om tol te incasseren, doch met de
gemaakte afspraken namen zij het niet zo nauw. Zodra de Chinese karavanen het land
binnenkwamen, beklommen zij de bergen en smeten zware rotsblokken naar de Chinezen om
hen vervolgens het honderden meters diepe ravijn in te jagen. Daarna konden de Hunza's als
vrolijke piraten op hun dooie gemak de buit binnenhalen.
Pas toen Nazim Kahn aan de regering kwam — de grootvader van de huidige Mir —
kwam er een eind aan deze terreur. De Mir heeft me verteld: „Nazim, reeds op twaalfjarige
leeftijd een zeer intelligent kind en lievelingszoon, wist zijn vader te overtuigen dat strijd,
moord en diefstal absoluut geen levensdoel konden vormen. Integendeel, God schiep de
mensen om in vrede en harmonie met elkaar te leven, en het werd dus voor ons volk hoog tijd
de wet en de wens van God te eerbiedigen.” Het was een zeer opmerkelijk kind, zeer wijs
voor zijn leeftijd.
„Zijn vader, mijn overgrootvader, bekende hem dat hij graag vrede wilde sluiten met
zijn naburen, doch dat niemand meer vertrouwen in hem zou stellen. Er waren door onze
voorouders te veel beloften gedaan die nooit waren nagekomen. Desondanks gaf Nazim Khan
het niet op en bleef bij zijn vader aandringen het nog eens te proberen. Tenslotte werd een
boodschap naar Gilgit (toentertijd een deel van India en het Britse Imperium) gezonden, dat
de Mir van Hunza bereid was een vredesverdrag te ondertekenen. Deze boodschap werd door
de Engelse regeringsambtenaar aanvaard op voorwaarde, dat de jonge Nazim naar Gilgit zou
komen om daar als gijzelaar te worden vastgehouden totdat de wederzijdse uitwisseling van
de documenten achter de rug zou zijn.
Nazim oefende sterke druk op zijn vader uit dit voorstel te accepteren en begaf zich
toen naar Gilgit. Het verdrag werd ondertekend en enige dagen later keerde de jongen veilig
en wel naar Hunza terug. Deze vredesovereenkomst is nooit gebroken of geschonden.
Spoedig hierna werd Nazim Khan Mir van Hunza; ruim honderd jaar kende het land slechts
vrede. De glorieuze struik -roversdagen leven nu nog slechts in de herinnering voort en alleen
de oudere mannen vertellen, met een verre blik in hun ogen, nog met graagte over de goede
dagen van weleer."
20