RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

1. De tocht door het Himalaya-gebergte
Het liep tegen het ochtendgloren. We waren met ons zessen op de luchthaven van Rawalpindi in
Pakistan: de Heer en Mevrouw Mulford J. Nobbs, uitgevers; Zygmunt Sulistrowsky, regisseurproducer;
Wayne Mitchell, cameraman; Dr. James B. Jones, filosoof, en ik.
We waren van heel ver gekomen. Hong Kong, Tokio, Hawaii, Los Angeles en de wijde
Atlantische Oceaan lagen achter ons. We hadden al 24.000 km. gereisd. Voor ons lag het
sprookjesland, waar de gemiddelde mensenleeftijd ongeveer honderd jaar is, waar ziekte noch misdaad
is, noch honger naar oorlog en oorlogsroem.
Het was ons plan een film te maken over „Shangri-la-Hun-sa" en om er achter te komen wat
toch wel de oorzaak mocht zijn van het feit dat de Hunza's zo verschillen van elk ander volk.
Er stond alleen één klein gebouwtje aan de rand van het vliegveld, waar ons toestel, een DG 3,
wat verloren in het prille ochtendlicht stond te wachten om ons naar het Pakistaanse dorpje Gilgit te
brengen. Het vliegtuig zag er wat nietig uit vergeleken bij de grote Jets, die ons rond de halve wereld
hadden gevlogen. De ochtend was heel stil.
Toen het eerste morgengloren de hemel kleurde zag ik dat er geen wolkje aan de hemel was.
Het vliegtuig zou dus kunnen opstijgen. Als er maar de geringste verandering in het weer zou
optreden, zou de tocht moeten worden uitgesteld. Om Gilgit te bereiken moet een vliegtuig door
smalle dalen vliegen, zodat het onmogelijk is terug te keren. Eenmaal opgestegen, is geen terugkeer
meer mogelijk. Omdat het onmogelijk is over de passen van de Himalaya heen te vliegen moeten de
toestellen zich tussen de bergen doorwringen. Laaghangende bewolking zou het zicht belemmeren,
een ramp zou zich in de tijd van enkele seconden kunnen voltrekken.
De bedienden brachten onze bagage over in het vliegtuig en sjorden ze vast met zware touwen.
Toen de hele lading stevig vastzat kwam er nog een net overheen. Het geheel deed me denken aan een
soort voorwereldlijk monster dat juist gevangen was.
In de smalle ruimte die aan beide zijden overbleef waren enkele zitplaatsen voor de passagiers.
We moesten toch waardig reizen. Deze kleine DG 3's die van Rawalpindi naar Gilgit vliegen, vormen
zo ongeveer het enige transportmiddel in deze streken; daarom zijn ze hoofdzakelijk ingericht voor
vrachtvervoer. De passagiers komen pas op de tweede plaats. Het vrachtvervoer heeft voorrang; als het
gewicht en de ruimte het toelaten, kunnen er passagiers worden meegenomen. Zo kan het gebeuren dat
je de ene keer een luchtpomp en de andere keer een kleine tractor als medepassagier hebt.
Die ochtend was er genoeg ruimte over om een behoorlijk aantal blikken benzine mee te
nemen. Het was wel een wat onbehaaglijk idee, deze moeilijke vlucht te gaan maken in gezelschap
van ettelijke honderden liters van een vloeistof met zo'n hoog octaangehalte.
Het opstijgen verliep prachtig; het kleine vliegtuig schoot zoemend de lucht in. De vlucht van
Rawalpindi naar Gilgit, een afstand van ongeveer 500 km, is de meest nauwkeurig geregelde vlucht
die er bestaat. Tegelijkertijd is het de meest gevaarlijke.
Nadat we Rawalpindi verlaten hadden, leek het vliegtuig recht op de bergen te vliegen. Na een
poosje hadden we het gevoel of we er dwars doorheen vlogen. De piloot manoeuvreerde het toestel
met slechts honderd meter tussenruimte door een netwerk van nauwe dalen. Stenen muren torenden
aan beide zijden hoog op, met besneeuwde pieken daarboven uit. Dit was echt „hogeschool" vliegen.
Ik begon ineens te begrijpen hoe belangrijk weersomstandigheden zijn in dit gebied. De gedachte
alleen al dat we misschien in een dicht wolkendek zouden kunnen geraken, joeg me de rillingen over
de rug.
Hoewel we geen drukcabine hadden, ondervonden we geen hinder van de ijle lucht; we
hadden het te druk met het bewonderen van de prachtige wilde natuur om ons heen. De beide piloten
deden hun werk op voorbeeldige wijze.
Eenmaal, toen onze vleugels slechts een paar meter van de woeste rotsen verwijderd leken te zijn,
verstijfde ik en slikte van angst.
„Maak je niet bezorgd", zei iemand, „die lui vliegen dit traject nu al vijftien jaar en er komen
bijna geen ongelukken voor." Plotseling nam het vliegtuig een duik. Ik hield mijn adem in. Dat „bijna"
gaf me weinig troost...
Door de kleine raampjes keken we naar het onherbergzame landschap, dat we naast en onder
ons voorbij zagen schuiven. Bergen, steeds maar bergen, het machtige Himalaya-massief. Daar was
b.v. de Mount Nanga-Parbat, ongeveer 8.800 m hoog, met een krans van toppen van haast gelijke
8