RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

4. Utopia? Het land zonder tekort en zonder overschot
De Mir glimlachte toegeeflijk.
„Maar als u geen lijfwacht hebt," hield ik aan, „stelt u zich dan niet bloot aan allerlei
gevaren?"
„Ik houd er geen lijfwacht op na om dezelfde reden waarom er geen gevangenissen of banken
in Hunza zijn. Wat hebben banken voor zin in een land zonder geld? Wat is het nut van
gevangenissen in een land zonder misdaad? En wat moet een man die geen vijanden heeft met
een lijfwacht beginnen?"
„Hebt u helemaal geen vijanden?"
„Onze enige vijand vormen de grillen der natuur, maar deze hebben wij leren
bestrijden."
„En is er geen geld in omloop?"
„Er zijn geen banken in Hunza. Geld als zodanig is van geen enkel belang. Er zijn
geen belastingen, opcenten, vergunningsgelden of invoerrechten, en dus heeft mijn volk niet
veel behoefte aan geld. Wij hebben geen winkels en land kan niet gekocht of verkocht
worden. Land gaat over van vader op zoon en moet in de familie blijven. (Meestal erft de
zoon die het meest voor de landbouw voelt, de akkers.) Zijn er meer zonen in de familie, dan
gaan deze andere beroepen uitoefenen, bijvoorbeeld drager, wegwerker of gids. Ook zijn
onlangs vele jongeren bij de Gilgit-compagnie van het Pakistaanse leger gegaan om
grensbewakingsdiensten te verrichten. Weer anderen kiezen beroepen als kleermaker,
edelsmid, wever of landarbeider. Gewoonlijk bezit niemand meer dan twee ha; dit is
voldoende voor één gezin."
„En u, Hoogheid?" vroeg ik.
„Ik bezit meer dan 125 ha," zei hij, „maar ik ben bezig het geleidelijk aan bij stukjes
en beetjes weg te geven aan jonge mannen die geen land hebben geërfd. Niemand heeft
behoefte aan geld. Als een dorpsbewoner iets overkomt, staan alle buren onmiddellijk klaar
hem de helpende hand te bieden. Als iemand een paard verliest, zal zijn buurman hem zonder
aarzelen een paard lenen. Een zilveren Pakistaanse rupia is twintig dollarcent waard. Een
Hunza heeft deze munt liever dan een bankbiljet van vijf of tien rupia's. Zilver kan veilig
worden opgeborgen en het is moeilijk een bankbiljet van hoge waarde te wisselen. Ik
behandel de gehele im- en export van absoluut onmisbare goederen als vee en paarden,
gereedschappen en andere artikelen van staal etc. De meeste van deze transacties vinden
plaats op ruilbasis. Wanneer Chinese handelaren met hun karavanen op hun reis naar Pakistan
of India een nacht in onze vallei overblijven laten zij katoenen stoffen, keukengerei, zijde en
andere dingen achter in ruil voor fruit, graan, voedsel en onderdak. Er is geen geld en geen
armoede. Onderwijs is kosteloos voor iedereen. Weliswaar is voedsel vaak schaars, maar er is
nog nooit iemand van honger omgekomen. Wij bezitten de allerhoogste schat. . . gezondheid.
De ziekten van de moderne beschaving, kanker inclusief, komen hier niet voor."
Het gesprek wordt onderbroken door het bellen van de telefoon, ledere avond neemt
de arbab (dorpshoofd) contact op met de Mir om hem van de gebeurtenissen van de dag op de
hoogte te stellen. Alleen voor dit doel is ieder dorp uitgerust met één telefoon. De gesprekken
komen altijd op ongeveer hetzelfde tijdstip binnen, dus toen we naar de Mir keken wisten we
dat hij met velen tegelijk sprak.
„Voelt niemand zich hier ooit eenzaam?" wilde iemand van ons groepje weten.
„Wij zijn het gelukkigste volk ter wereld," antwoordde de Mir zonder aarzelen. „Wij
hebben precies genoeg van alles maar niet genoeg om bij iemand anders het verlangen op te
wekken iets van ons af te nemen. U zou Hunza 'het gelukkige land zonder tekort en zonder
overschot' kunnen noemen."
23