RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

Ruim een halve eeuw geleden is Dr. Robert McCarrison, een briljant Engels medicus,
een studie gaan maken van de ziekten die onder de Aziatische volkeren voorkwamen.
Zijn grootste interesse ging uit naar de vraag in hoeverre deze ziekten bij de bevolking
van India te wijten waren aan een gebrekkige voeding. Hij schreef daarover in zijn boek
"Studies in deficiency diseases":
“Uit eigen ervaring kan ik een voorbeeld noemen van een ras dat een ongeëvenaarde
en perfecte gezondheid bezit en in het algemeen geen ziekten kent. Ik doel hier op het
volk van de staat Hunza, gelegen in het uiterste noordhoekje van India. Deze mensen
worden buitengewoon oud; de medische hulp die ik hen tijdens mijn zevenjarig
verblijf in hun midden kon geven, bestond hoofdzakelijk uit de behandeling van door
ongelukken ontstane kwetsuren, van staar, operaties aan ontstoken oogleden of de
behandeling van ziekten die niets met voedingsgebruik te maken hadden.
Tijdens mijn verblijf onder deze mensen heb ik nooit een geval ontmoet van
spijsverteringsmoeilijkheden, van maagzweren of ontstekingen aan de twaalfvingerige
darm, van blindedarmontsteking, van ingewandinfectie of van kanker. . Bij deze
mensen kwamen overgevoeligheid in de buikholte door zenuwspanningen,
vermoeidheid, angst-complexen of verkoudheid niet voor. Het enige wat bewust met
dit gedeelte van de anatomie in verband werd gebracht, was het hongergevoel. Hun
buitengewoon gezonde spijsvertering stak, na mijn terugkeer in het Westen scherp af
bij de vele maag- en buikklachten van onze hoogontwikkelde gemeenschap.”
Dr. McCarrison bezocht de Pathanen, die in de buurt van de Khyberpas wonen,
bergbewoners van grote klasse met een primitieve landbouw. Zij aten betrekkelijk veel en
waren alles-behalve lui. Ook de Sikhs vallen in deze categorie. In een publikatie uit 1925
schreef Dr. McCarrison dat de Sikhs, de Pathanen en bepaalde andere stammen in het
Himalayagebied een goede fysieke ontwikkeling en een groot uithoudingsvermogen bezitten,
doch nog geenszins met de Hunza's te vergelijken zijn."
De vraag die hem nu bezig hield was: Hoe kan de mens zo'n fysiek magnifiek schepsel
zijn als de Hunza? Hij begon de kwalen en ziekten van de beschaafde en van de onbeschaafde
mens diepgaand te onderzoeken.
In 1927 werd Dr. McGarrison benoemd tot directeur van het voedselonderzoek
(Nutrition Research) in India.
Voor zijn experiment maakte hij gebruik van albinoratten. In laboratoria voor
voedselonderzoek wordt op grote schaal met ratten gewerkt, omdat deze menselijk voedsel
eten. Zij leven slechts kort, hetgeen het mogelijk maakt hun hele levensloop te observeren.
Dr. McCarrison koos voor het eerste gedeelte van zijn proefnemingen kerngezonde
ratten, die hij onder goede omstandigheden, met voldoende frisse lucht in een hygiënische
omgeving onderbracht. Hij voedde hen op basis van het normale Hunzapatroon: chapatti's van
vers gebakken koren met een dun laagje boter; peulvruchten, verse rauwe wortelen, rauwe
kool; ongekookte melk; wekelijks een portie vlees met been en veel water. Tijdens dit
experiment werden ongeveer 1200 ratten vanaf het moment van hun geboorte 27 maanden
lang nauwlettend geobserveerd; 27 maanden in een ratten-leven corresponderen met ca. vijftig
jaar in een mensenleven. Toen werden de volgens het Hunzapatroon gevoede ratten pijnloos
gedood en nauwkeurig onderzocht. Het rapport van Dr. McGarrison bevat een hoogst
merkwaardige uitspraak.
In deze groep albinoratten heeft zich in de afgelopen 27 maanden geen enkel
ziektegeval voorgedaan; onder de volwassen ratten kwamen geen dood door
natuurlijke oorzaken voor, noch — afgezien van enige toevallige voorbeelden —
51