RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

geval was het een kleine bungalow, omringd door abrikozen-bomen en met een balkon dat
uitzicht bood op de bergen.
De enige telefoon in het hele dorp bevond zich in de woning van de plaatselijke
regeringsambtenaar. De tolk verbond mij met de Mir van Hunza.
„Mijn geliefde zuster, ik ben zo verheugd dat u bijna bent aangekomen. Wij bidden
voor uw veiligheid en behoud tijdens uw reis."
„Gaat u alstublieft door met bidden", antwoordde ik, „ik denk dat wij aan uw gebeden
onze redding van vanmiddag te danken hebben."
„Het was een zware lawine. Ik weet, dat u er vertraging door hebt opgelopen, doch nu
de weg weer vrijgemaakt is, kunt u hier morgenmiddag tegen theetijd aankomen."
„Maar hoe bent u, Hoogheid, op de hoogte van de lawine?" zei ik, verbaasd over het
feit, dat hij wist, dat ons leven aan een zijden draad had gehangen.
„Wij hebben de hele dag uw beklimming gevolgd. Heeft u nog extra hulp nodig? Ik
kan u nog een jeep sturen."
Ik bedankte hem voor zijn goede zorgen en medeleven en sprak de hoop uit, dat wij
morgen zonder verdere hindernissen zouden aankomen om dan gezamenlijk thee te drinken.
Mijn metgezellen hechtten weinig geloof aan mijn verhaal, dat de Mir ons de hele dag
zou hebben gadegeslagen. Hunza lag nog op bijna 80 km afstand en het was onbegrijpelijk,
hoe de Mir vanuit zijn paleis van elke beweging die wij maakten op de hoogte kon zijn. Ik
keek naar het sombere, kantige silhouet van de bergen tegen de met sterren bezaaide hemel.
Ergens vanuit deze majestueuze toppen hadden ogen ons de hele dag ongezien gadegeslagen.
Ook morgen zou dat weer het geval zijn. Via een primitief signaalsysteem en door boodschappers
kon de Mir zonder moeite een verslag over onze tocht krijgen. Ik kon een lachje
van voldoening over mijn ontdekking niet onderdrukken en voelde mij weer geheel op mijn
gemak.
De bungalow bevatte slechts één slaapkamer en daarom boden drie van mijn
mannelijke metgezellen aan buiten te overnachten. De overigen deden het met een bed en
twee sofa's. Beddegoed ontbrak, zodat wij ons gekleed ter ruste legden met onze jassen voor
een beetje extra warmte over ons.
De volgende ochtend werden wij om vijf uur met een kop warme thee gewekt.
Misschien ontbrak er veel aan het onderkomen, doch dit werd meer dan gecompenseerd door
de hoffelijke gastvrijheid van onze gastheren. De lucht buiten was pittig, fris en opwekkend;
het was zeer helder weer, waardoor de grootsheid van de bergen in de vroege ochtendzon
werd geaccentueerd. Het was een weelde aan diepe kleuren.
Het begin van die schitterende dag scheen onwerkelijk en ik denk er nu nog met
heimwee aan terug in een groot verlangen urenlang aan de voet van die glorieuze bergreuzen
te mogen zitten.
Ook de chauffeurs en hun helpers waren zich duidelijk de schoonheid van die ochtend
bewust, toen wij het dorp verlieten en onze tocht hervatten.
De reis verliep zonder bijzondere gebeurtenissen, totdat wij bij de 4.800 m hoge pas
kwamen van waaruit de weg langzaam naar beneden in de Hunzavallei loopt. Wij klommen
gestaag. Aan de ene zijde rees een meer dan 1200 m hoge rotswand op — aan de andere zijde
gaapte een 1000 m diepe afgrond. De weg werd steeds smaller. Er was nauwelijks ruimte
genoeg voor de vier wielen van de wagens. Eén misrekening was genoeg om de jeeps in de
afgrond te doen storten.
De helpers van de chauffeurs gingen voorop. Ze knielden op de grond en gaven
aanwijzingen zodat de jeeps dit verraderlijke weggedeelte zonder brokken konden passeren.
Het gevaar was zó groot, dat iedereen te voet ging, slechts de chauffeurs waren in de jeeps
gebleven en reden centimeter voor centimeter over de nauwe doorgang. Een man gleed uit en
viel bijna naar beneden. Gelukkig kon hij door iemand anders in zijn nabijheid nog net op tijd
14