RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

zij elkaar niet bevallen kan een openhartig onderhoud met de ouders nog verandering in de
plannen brengen. Zelfs de twee prinsessen, de dochters van de Mir, hadden vóór hun
huwelijksdag hun aanstaande mannen nog nooit ontmoet. Ik moet toegeven dat ik
aanvankelijk nogal sceptisch tegenover dit gebruik stond. Ik vroeg de Rani hoe zij bij het
kiezen van echtgenoten voor haar dochters te werk was gegaan.
„Ik heb geprobeerd jongens uit te kiezen die mijn dochters gelukkig konden maken,"
zei ze met een vage glimlach. „Jongens die goed in onze familie en in ons milieu zouden
passen en hun gezinnen goed zouden kunnen onderhouden."
In Hunza laten de ouders bruid en bruidegom pas op de huwelijksdag met elkaar
kennismaken. Men kent hier geen verlovingstijd, maar ook praktisch geen echtscheidingen.
Kennelijk maken de wederzijdse ouders doorgaans een goede keuze!
De Hunzavrouw in haar werk, als vrouw en als moeder
.
De Hunzavrouwen zijn mede verantwoordelijk voor de familie-economie. Zij
bewerken met hun echtgenoten samen de akkers. De mannen die ander belangrijk werk
verkiezen boven de landbouw, kunnen bijvoorbeeld gaan weven, dikke winter-kleding gaan
naaien of molenaar worden. In Hunza is een ieder vrij een beroep te kiezen. Er is voor
iedereen werk genoeg.
De vrouwen hebben geen tijd voor buurpraatjes. ledere dag wachten hen nieuwe taken.
Het werk wordt op een rustige en efficiënte wijze verricht. Voor zenuwachtige spanningen of
onrust is geen plaats. De gebruikelijke uitvlucht in onze gemeenschap „Ik kan het altijd
morgen nog doen," wordt hier niet gehoord. De Hunzavrouw verricht haar taak zonder zich te
bemoeien met wat de buren doen. Als echter een vriendin of een buurvrouw hulp nodig mocht
hebben staat zij altijd klaar om bij te springen. Ik heb Hunzavrouwen van zeventig en tachtig
jaar en ouder fysiek zware werkzaamheden zien verrichten zonder het geringste teken van
vermoeidheid. Een tachtigjarige tuinmansvrouw beklom tweemaal daags het pad dat naar haar
400 meter boven het paleis gelegen huisje leidde.
Hunzavrouwen zijn lang en slank. Zij hebben een glijdende loop waardoor zij op
kleine wolkjes lijken te drijven, een effect dat geheel teniet gedaan zou worden als zij stevige
stappen zouden nemen.
Ofschoon de Hunzavrouwen evenals alle Mohammedaanse vrouwen in het openbare
leven aan veel restricties onderhevig zijn, worden zij door hun echtgenoten op handen
gedragen. Zij doen niet alleen het huishouden, zoals alle vrouwen ter wereld, en werken niet
alleen samen met hun mannen op de velden, maar slaan ook altijd, zij het van een afstand, alle
openbare gebeurtenissen en sportevenementen gade, hoewel zij daar zelf niet aan deelnemen.
In de afgelopen jaren is een aantal van deze oude en traditionele beperkingen van de Mohammedaanse
wet opgeheven — tegenwoordig zijn de Hunza-vrouwen niet meer gesluierd en
kunnen zij zich vrijelijk bewegen. Ongetwijfeld zullen zij in de komende jaren een actievere
rol in hun gemeenschap gaan spelen.
De geboorte van een kind wordt in Hunza onder de plichten van een vrouw gerekend;
het is een bewijs van haar kracht, vastberadenheid en goede gezondheid. Een vrouw in
perfecte gezondheid zal in de regel een gemakkelijke bevalling hebben. De vrouwen zijn zo
gezond, dat zij geen medische bijstand
nodig heben.
De Rani vertelde mij dat haar vader kort na de geboorte van één harer dochters op het
paleis verscheen. Hij was uit een aangrenzend district gekomen. Omdat de Rani hem eigenlijk
niet verwachtte en ook omdat slechts de echtgenoot het slaapvertrek van de vrouw mag
binnentreden, verliet zij snel haar bed en liep zij de grote trap af naar beneden om haar vader
31