RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

worden vastgegrepen. De geredde veegde het stof van zijn broek en begon onmiddellijk weer
stukken steen onder de achterwielen van een van de jeeps te leggen om de steile klim te
vergemakkelijken. Er werd geen woord aan verspild: alleen een knik en een vriendelijke lach
als dank aan de man die hem het leven had gered.
Toen het hoogste punt van de pas bereikt was, barstten de mannen in een luid hoera uit
en schudden zij elkaar blij de hand. Gedurende deze twee dagen van onafgebroken werken
had ik geen enkele klacht van hen gehoord. Ze hadden hun taak rustig en efficiënt verricht in
een geest van samenwerking waarbij een ieder stilzwijgend de verantwoordelijkheid van de
ander begreep en aanvaardde. De gevaren waren voor hen een onderdeel van hun taak.
De afdaling was even steil als de beklimming. Op bepaalde plaatsen kon ik de weg
vóór onze jeep niet eens zien. De weg echter was in betere staat, wat breder en vlakker. Het
was altijd nog niet veel meer dan een primitief karrespoor langs de afgrond, doch in
vergelijking met de verschrikkingen van de weg omhoog leek dit wel een hoofdverkeersweg.
Ik leunde achterover en rustte wat uit, doch niet lang. Toen we weer een bocht hadden
genomen, zagen we dat de weg plotseling ophield.
Vóór ons lag de Hunzarivier, die de afgelopen twee dagen schuimend en bruisend op
de bodem van de kloof niet van onze zijde was geweken. Op beide oevers stonden twee reusachtige
stenen bouwsels, die veel weg hadden van de torens aan weerszijden van de Golden
Gate in San Francisco. Van de hangbrug echter, die daar vroeger geweest moest zijn, waren
nu nog slechts enkele in de wind bungelende stukken kabel over.
Onze chauffeur vertelde ons, dat de brug enige jaren geleden tijdens een
verschrikkelijke winterstorm was weggevaagd en dat het waarschijnlijk nog jaren zou duren,
voordat alles zou zijn hersteld.
„Maar hoe komen we aan de overkant?" vroeg ik.
„We gaan met de lift", zei hij, en wees op een uit ruwe planken getimmerd geval, dat
er als een vlot uitzag en met kabels en katrollen aan de twee zware bovenkabels hing, die nog
intact waren gebleven.
„Ik kan het niet geloven!" bracht ik uit.
„Er is niets aan de hand" antwoordde onze chauffeur. „Kijk, daar komen ze ons al
halen." Inderdaad!
„De mannen aan onze kant trekken het hierheen . . . Wij laden de lift vol. . . dan
trekken de mannen aan de overkant het weer terug. Het is heel eenvoudig."
„Ja", beaamde ik zachtjes, „heel eenvoudig."
Omdat het gewicht van de beladen jeeps voor de kabels te groot zou zijn geweest,
moesten de jeeps en bagage apart worden overgezet. De mannen werkten urenlang aan het
overbrengen van het materiaal via deze primitieve schietstoel. Telkens als de mannen aan de
overzijde het platform naar zich toe trokken, schommelde het op angstwekkende wijze langs
de tot het uiterste gespannen kabeltouwen. Telkens had ik het gevoel dat de kabels zouden
knappen en vlonder, jeep en begeleiders in de woeste draaikolken van de rivier terecht zouden
komen. Maar de kabels knapten niet.
Toen het onze beurt was beefde ik van opwinding. Ik vond een plaatsje midden op het
platform en stak mijn vingers door de open ruimten tussen de ruwe planken. Ik hield mij zo
stevig als ik kon vast en zwoer een dure eed, dat ik de planken pas aan de overzijde weer zou
loslaten. Toen begon de overtocht en scheen het platform onder mijn voeten te worden
weggetrokken. Iemand riep: „Als we naar beneden vallen, probeer dan een rotsblok te
grijpen."
We zwaaiden in de wind boven de rivier heen en weer. Bij elke haal aan het touw
schommelde onze lift als een dolleman op en neer, eenmaal zelfs zo sterk, dat ik beslist in de
rivier zou zijn gevallen als ik mij niet zo stevig had vastgehouden. Van links naar rechts,
schommelend en zwaaiend, werden wij langzaam — tergend langzaam — naar de overzijde
15