RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

te begroeten met de woorden: „Een paar minuten geleden heeft u er weer een kleinkind bij
gekregen."
Na de geboorte geeft de moeder een jongen drie jaar en een meisje twee jaar lang
borstvoeding. Om niet opnieuw zwanger te worden heeft zij gedurende deze tijd geen omgang
met haar echtgenoot. Emotionele verwikkelingen doen zich daarbij niet voor. Het systeem
werkt goed in Hunza, maar is volgens mij beslist niet aan te bevelen voor de Westelijke
wereld. Bepaalde wijzigingen zouden echter in ons patroon kunnen worden doorgevoerd. De
jonge moeder zou zich bijvoorbeeld meer haar verantwoordelijkheden tijdens een zwangerschap
bewust moeten zijn.
Dr. Robert C. McGarrison, een Brits arts die in het gebied van Gilgit heeft gewerkt en
zeven jaar in Hunza heeft doorgebracht, schreef: „Kinderen worden in Hunza grootgebracht
op een natuurlijke manier. . aan de moederborst. Als deze voedingsbron ontbreekt, sterven zij;
zij hebben in de toekomst geen last van maag- en ingewandskwalen die maar al te dikwijls bij
de eerste flesvoeding beginnen."
Het is niet uitgesloten dat borstvoeding niet alleen grote invloed heeft op de
lichamelijke, maar ook op de geestelijke ontwikkeling van het kind. Toch is zelfs in onze
Westerse wereld het kindersterfte-percentage hoog. In Hunza sterven
bijna geen zuigelingen. Dit is het gevolg van de betere voedingswijze onder de Hunza's met
een dienovereenkomstig betere moedermelk. Hunzakinderen beginnen het leven onder uiterst
gunstige omstandigheden en dit goede begin is ongetwijfeld te danken aan de uitstekende
voedingsmethoden van hun moeders. Ook de tanden vormen een aanwijzing betreffende de
kwaliteit van het voedsel dat de moeder vóór de geboorte van haar kind heeft gebruikt: de
tanden worden namelijk reeds in de foetus gevormd en bevinden zich bij de geboorte onder
het tandvlees. Hunzakinderen hebben een volmaakt wit gebit en gezond tandvlees zonder dat
er ooit een tandenborstel of tandpasta aan te pas is gekomen. Zij reinigen hun tanden met
takjes die aan één kant zijn uitgekauwd tot een soort borstel. Hiermede poetsen zij hun gebit
aan voor- en achterzijde en masseren zij hun tandvlees. Deze massage brengt het bloed naar
de oppervlakte en houdt daardoor het tandvlees in goede staat.
Over het op grote schaal voorkomende tandbederf in de beschaafde wereld, behoef ik
u niets te vertellen. Hunzakinderen snoepen echter niet, eten geen ijsjes en drinken geen
limonade. Wel eten zij veel vers fruit en kauwen zij op gedroogde vruchten, rauwe wortels en
andere groenten. Zij drinken het natuurlijke, zuivere van de gletsjers neerstromende water dat
alle mogelijke mineralen bevat. Zij eten zeer matig; holle-bolle gijsjes kan het land zich niet
veroorloven.
Ware schoonheid verloochent zich niet.
Het oude gezegde „Vrouwen zijn vrouwen" gaat evengoed op in Hunza als in New
York, Londen of Timboektoe. Een eeuwenlange uitsluiting uit de gemeenschap heeft niet
kunnen verhinderen dat zij haar vrouwelijkheid in de volle zin des woords hebben weten te
bewaren.
Voor de Hunzavrouwen is schoonheid even belangrijk als voor alle andere vrouwen
ter wereld. Zij zien er altijd keurig verzorgd uit en doen voortdurend hun best er nog beter uit
te zien. Zij hebben een zwak voor juwelen, armbanden, colliers, enkelbanden en oorringen. .
Zij zijn dol op glimmende en veelkleurige sieraden. Kleuren brengen hen in vervoering.
ledere vrouw en ieder meisje draagt een hoedje zonder rand uitdagend op het hoofd.
Dit hoedje is overdadig geborduurd met levendige patronen. Men zou ze „gelukshoedjes"
kunnen noemen, omdat men er niet naar kan kijken zonder een blij en gelukkig gevoel te
krijgen. Over de hoed dragen zij een lange sjaal van chiffon. Zij draperen deze om het hoofd
en de schouders en wikkelen hem dan om het lichaam. In de dagen dat Mohammedaanse
32