RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

in verwarring gebracht, wanneer de baby de ongunstige terugslag ondervindt. Op zijn vijfde
jaar is het kind van zo'n echtpaar totaal bedorven en is er niets meer mee te beginnen, hetgeen
grotendeels is te wijten aan de incompetentie en het onbegrip van de ouders.
Op de tweede plaats dan de ouders, die hun kind té snel veroordelen, berispen en
bestraffen. Hun kind groeit op in twee paar ijzeren duimschroeven. Het mag nooit voor zijn
beurt spreken, nooit zijn kleren vuilmaken en nooit eens zelfstandig iets doen. Een onder
zulke omstandigheden opgroeiend kind wil zich wreken en neemt dan ook iedere gelegenheid
te baat om ongehoorzaam te zijn.
Vervolgens de ouders die bang zijn hun kind discipline bij te brengen uit vrees, dat zij
de liefde van het kind zullen verspelen. Het enige resultaat van deze foutieve opvatting is dat
het kind onvermijdelijk het respect voor het ouderlijk gezag verliest en bij zichzelf een
overtrokken gevoel van autoriteit en belangrijkheid aankweekt. Kortom, zo'n kind zal
waarschijnlijk als een „kleine Ceasar" rondlopen en zijn ouders te verstaan geven zich met
hun eigen zaken te bemoeien, hun mond te houden en hem zijn gang te laten gaan.
Op de vierde plaats dan de „toegewijde" ouders. Ik heb vroeger iemand gekend die na
de dood van zijn vrouw met een vijfjarige jongen achterbleef. Deze man wijdde zijn hele
leven aan de opvoeding van het kind. Hoewel hij zich zulks niet realiseerde, ging hij toch
deze jongen na deze jarenlange zelfopoffering niet meer als zijn zoon, maar als een bezit beschouwen.
Toen de jongen op 22-jarige leeftijd trouwde, zag de vader in zijn schoondochter
een concurrente. Hij deed geen enkele poging het meisje goed te leren kennen of te begrijpen.
Wel oefende hij in het openbaar kritiek uit op haar afkomst, opleiding en uiterlijk. Hij verweet
zijn zoon ondankbaarheid en een gebrek aan liefde. In feite hield de jongen van zijn vader,
doch hij had in het huwelijk de enige methode gezien zich aan de verstikkende vadergreep te
onttrekken. Hij had de eerste de beste vrouw getrouwd, die in zijn leven was gekomen."
De Mir knikte instemmend. „Ach ja, van zulke extremen komt op de lange duur alleen
maar narigheid en verdriet. In Hunza hebben wij van dergelijke gevallen nog nooit gehoord.
Er is slechts één methode om een kind groot te brengen — hij moet zijn ouders, de
gemeenschap waarin hij leeft en zichzelf leren respecteren. Als hij deze drie eenvoudige
dingen geleerd heeft kan hij geen misslag begaan. Een Hunzakind is geestelijk zeer nauw met
zijn ouders verbonden. Zij geven het kennis, kracht, geduld en liefde. Het kind staat nooit
onder dwang, maar als het buiten z'n boekje gaat, wordt het terechtgewezen. Vanaf het
ogenblik van de geboorte wordt het kind als individu behandeld en gerespecteerd. Het wordt
niet in een of andere vorm geperst. De enige vorm waarnaar het zich moet voegen is de wet
van de gemeenschap, een gemeenschap die sterk is door de uitgesproken wil om de kracht en
vrijheid van het individu te waarborgen.
Dikwijls wordt gezegd dat kinderen een min of meer variabele afspiegeling zijn van
hun ouders. Dit is niet juist. Wij mogen nooit vergeten dat een kind, ook al komt het uit de
moederschoot, een individu op zich is geworden zodra de navelstreng is doorgesneden.
In Hunza, waar de natuur en de natuurkrachten het leven beheersen, weten de ouders
dat zij de kinderen niet alleen moeten leren hoe zij zich door het leven moeten slaan en hoe zij
zich in het leven een zekere welstand kunnen verwerven. De materiële welstand die men in
het leven vergaart, kan men echter niet in het graf meenemen. Het is daarom noodzakelijk dat
de kinderen hun geluk vinden in het vergaren van een ander soort rijkdom — een rijkdom van
geestelijke en spirituele waarden die hun in alle eeuwigheid bij zullen blijven.
Wanneer een Hunzakind zijn blikken op de majestueuze pracht van de Rakaposhi
richt, speelt er een verheerlijkte glimlach op zijn lippen. Het vinden van de verloren schatten
van Koning Salomon kan het kind geen groter vreugde bereiden. Maar wellicht heeft het deze
schatten gevonden. De wijze Koning Salomon moet de onmetelijke rijkdom van de kleine,
dagelijkse gebeurtenissen hebben gekend — de heerlijke geuren van het ochtendgloren, het
tjilpen van de vogels in de vroege morgen, het fluisteren van de wind langs druipende takken
28