RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

- - door onze eigen inspanningen en ervaringen. Wij zijn daar trots op. Het is een goed leven.
Niemand wil dit land verlaten. Verbanning is voor ieder van ons de allergrootste straf."
„Elders," ging hij verder, „gaan de mensen haastig van het ene werk over op het
andere. Terwijl ze nog met het ene bezig zijn, vragen ze zich ongerust af wat het volgende zal
zijn. Ik begrijp dit niet. Hier in Hunza wordt elke taak met toewijding verricht. Een man is
gelukkig omdat hij een akker heeft om te bewerken. Hij is gelukkig omdat hij de warme zon
kan voelen en omdat zijn spieren het ritme van zijn arbeid volgen. Hij is gelukkig omdat hij
de hem omringende schoonheid ziet. Waarlijk gezegend is de man die voor zulk een leven
geboren wordt, die de kracht en de kennis ontvangt zijn land te bewerken en een gezin te
stichten, die kan lachen en zingen en die de winterkoude en de lentevreugde kent."
Toen Ullah wegliep werd ik mij er van bewust dat een Hunza geleerd heeft zijn leven
te aanvaarden en er met volle teugen van te genieten. Hij aanvaardt zware ontberingen in de
winter omdat dit hem dubbel dankbaar zal maken voor de overvloedige schoonheid van de
lente. Hij aanvaardt de verstikkende hitte van de zomer, omdat hij verlangend uitziet naar de
koele herfstwinden.
Terwijl ik door de nauwe straatjes liep, passeerde ik de dorpelingen op weg naar hun
akkers. Zij lachten mij vriendelijk toe en begroetten mij met het gebruikelijke „Salaam". Ik
beantwoordde hun goede wens op dezelfde wijze. Wat zien ze er tevreden uit, dacht ik, hoe
weerspiegelen zij hun innerlijke en geestelijke rust.
Naast een van de huizen zat een oudere man op een stenen bank met een baby te
wiegen. Omdat mannen hier op hun tachtigste en negentigste jaar nog vader worden, kon dit
wel eens een van zijn kinderen zijn. Ik bleef staan. De man zag er oud en wijs uit en ik wilde
graag een praatje met hem maken. Misschien sprak hij wel Engels en was hij genegen enige
vragen te beantwoorden.
Na de begroeting beduidde hij mij naast hem te komen zitten. Met een vriendelijke
lach keek hij mij aan. In zijn donkere ogen gloeide een jeugdig vuur. Zijn dikke, zwarte haardos
en gladde huid deden hem jong schijnen, maar volgens zijn leeftijd was hij waarschijnlijk
allesbehalve jong. De baby leek sprekend op hem. Het was inderdaad zijn zoon.
Vol bewondering keek ik naar hen beiden en als vanzelf kwam mijn vraag „Hoe oud
bent u?" Wij Westerlingen zijn zo leeftijdsbewust dat dit een van de eerste vragen is wanneer
wij iemand ontmoeten of wanneer wij solliciteren. Leeftijd is al een onderwerp van gesprek
bij kinderen en komt als thema onveranderlijk overal en te allen tijde — bij jong en oud — als
een onuitroeibaar gif ter sprake.
„Missie," antwoordde hij, „mijn leeftijd interesseert mij niet." Het was een prettige
verrassing te horen dat hij Engels sprak. „Aan het aantal jaren dat wij leven moeten wij geen
betekenis hechten." Hij sprak langzaam om er zeker van te zijn dat ik zijn Engels zou
verstaan. „De aard van de jaren is belangrijk. Het eeuwige leven is een kwaliteit, geen
kwantiteit. Een man van tachtig jaar kan jong zijn en een man van dertig jaar oud."
Ik stond versteld over zijn wijsgerige opvatting. Hij zag er uit als vijftig, maar vertelde
me dat hij tachtig was.
De baby bleef rustig glimlachen. Hunzakinderen gedragen zich altijd netjes, in
aanwezigheid van ouderen luisteren zij aandachtig naar de conversatie alsof ze er de betekenis
van begrijpen.
„Het denken aan de ouderdom is een teken van verslaving aan de tijd," vervolgde mijn
wijze gesprekspartner. „Waarom zouden wij onze lichamen vierentwintig uur ouder laten
worden omdat de aarde opnieuw een omwenteling op zijn eeuwige weg rond de zon heeft
voltooid? Niemand kan precies uw leeftijd bepalen, tenzij u hem die vertelt. Als de mens het
zonder uurwerken en kalenders kon stellen zou hij heel wat beter af zijn. Wij bepalen de tijd
aan de hand van de zon, de sterren en het hemelgewelf, en daarom oefent een zeker aantal
dagen een invloed op onze leeftijd uit."
45