RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

Niemand kon zich in deze man vergissen. Zijne Hoogheid, de Mir Jamal Khan, heerser
over Hunza, leidde ons naar zijn paleis — een wijds, twee verdiepingen hoog gebouw met
moderne architectonische lijnen, gebouwd uit met de hand gehouwen graniet. Terwijl wij in
de ontvangstsalon op de Rani (Koningin) Shama-Un-Nahar wachtten, keek ik met oprechte
verbazing en bewondering naar de artistieke opstelling van het prachtige meubilair. Door de
brede open vensters, waardoor men een ongeëvenaard uitzicht over de prachtig aangelegde
tuinen had, kwam een vreemd en exotisch parfum binnenwaaien. In de verte liep de vallei
plotseling uit op de ongenaakbare bergwand.
De Koningin schreed het vertrek binnen — een mooie, elegante vrouw met fijne
gelaatstrekken.
Zij droeg het kleurige, inheemse kostuum — een pyjamaachtige broek van zuiver witte zijde
met ballonpijpen en een nauwsluitend, tot de knieën reikend overkleed met lange mouwen en
diepe splitten aan weerszijden als bij een Chinees gewaad. Bij de eerste oogopslag was al
duidelijk, dat zij een groot kleurgevoel bezat. Wat opviel was haar fraai gedrapeerde sjaal van
wit chiffon. Zij had een matlichtbruine huid, kastanjebruin haar en gitzwarte ogen. Van haar
stem ging dezelfde verheven rust uit als van haar omgeving.
„Welkom", sprak zij. „Welkom thuis."
Vervolgens maakte de Rani met ons een rondgang door het paleis, dat werkelijk in de
komende maanden ons tweede tehuis zou zijn.
Elk vertrek is versierd en gedecoreerd met kunstvoorwerpen en geschenken van
onschatbare waarde uit vele landen. Op de glanzend gepolijste vloeren liggen uiterst kostbare
Perzische tapijten van een onvoorstelbare pracht. De ruime en statige woonvertrekken komen
uit op een breed terras met glazen windschermen, van waaruit men een prachtig uitzicht heeft
op de vallei en de dominerende bergtoppen.
Wij werden naar onze kamers gebracht. Ik kreeg het verzoek in het koninklijk paleis
mijn intrek te nemen, de anderen kregen hun vertrekken toegewezen in de gastenverblijven
die in het koninklijk park lagen. ledere kamer was uiterst comfortabel en zeer verfijnd
ingericht. Overal lagen Perzische tapijten en overal was het uitzicht hetzelfde: de vallei met de
terrasvormige velden en aan weerszijden de steile berghellingen.
Daarna werden wij in gezelschap van de leden van de koninklijke familie onthaald op
kruidenthee en vruchtesappen. Op zilveren schalen lagen de heerlijkste spijzen. Ik at met
smaak en dronk met welbehagen de hete, krachtige kruidenthee en enkele glaasjes vers
vruchtesap.
De Mir scheen behagen te scheppen in mijn onstilbare eetlust. Met een kop thee op
zijn knie leunde hij in zijn stoel naar voren en zei: „Mag ik u er aan herinneren, zuster, dat wij
ook nog gaan dineren? We hebben een uitstekende kok en de Rani
heeft voor hedenavond een zeer speciaal menu opgesteld. Ik ben er zeker van, dat het u zal
bevallen."
Ik dankte hem lachend voor zijn hoofse bezorgdheid.
Daarna liet ik mijn ogen over de zes prinsessen gaan — Duri Shahwar, Nilofar,
Malika Hussu, Mehr UI Jamal, Fauzia en Azra — die in een halve kring tegenover hun ouders
zaten. Zij waren allen bijzonder knap en leken veel op hun moeder, hoewel toch ieder meisje
een eigen aparte schoonheid bezat. Ze waren rank gebouwd, droegen dezelfde kledij als de
Rani en bewogen zich met een aangeboren elegance en een grote levendigheid.
Toen ik mij na een bad en een uurtje rust verkleed had, voelde ik mij als herboren in
mijn sari (waaraan ik de voorkeur geef boven alle andere kleding omdat hij zo goed als niets
weegt!).
We ontmoetten elkaar weer op het overdekte terras waar ons een schuimende van
Hunza druiven gemaakte landwijn met nootjes, gedroogde abrikozen en pinda's werd
geserveerd. Precies om negen uur ging de gong voor het diner. De lange (tafel was gedekt met
18