RENEE TAYLOR DE HUNZA'S Het volk dat geen ziekte kent.

Ik vernam dat hij ook de voornaamste wever was. Zodra hij 's morgens het koren voor
de dorpsbewoners had gemalen ging hij in hetzelfde huis achter het met de hand vervaardigde
weefgetouw zitten. Tijdens de rest van de dag maakte hij stoffen voor winterkleding uit
schapewol. De man bezat zelf geen land. Hij en zijn gezin kregen van de boeren het hele jaar
door voldoende voedsel. Hij wijdde zich uitsluitend aan zijn handwerk.
In de paleistuinen was een speciaal gebouwtje neergezet waar het brood werd
gebakken. "Nanie", de koninklijke bakster, zat met gekruiste benen op de vloer aan een laag
tafeltje het deeg te kneden. Zij was een eerste klas kokkin — en dat hoeft geen verwondering
te wekken — ruim zeventig jaar had zij al chapatti's en andere lekkernijen voor de koninklijke
familie en voor de paleis-huishouding bereid. Er waren per slot van zaken honderd magen te
vullen plus nog die van onze groep van zeven personen.
Snel en sierlijk bewogen zich haar handen. Het waren sterke, jong uitziende handen,
maar ik wist dat zij bijna negentig was. De inheemse dracht met de smetteloze witte broek, de
lange, nauwsluitende rode bloese en het kleurige hoedje maakte in deze eenvoudige omgeving
een allercharmantste indruk. Twee lange, zwarte vlechten omlijstten haar stralend gezicht. De
welgevormde mond, die nog nooit met lippenstift in aanraking was geweest, liet een helderwit
gebit zien. Er was geen spoor van enig schoonheidsmiddel te bekennen, ofschoon haar huid er
gezond uitzag en volkomen gaaf en glad was. Ik veronderstel dat dit aan de abrikozenolie lag,
of aan de frisse buitenlucht, of aan het goede voedsel, of aan haar opgewekte karakter, of een
combinatie van dit alles.
Een assistente, ver in de zeventig, en eveneens in de dracht van het land, reikte met
een vriendelijke glimlach haar cheffin de ingrediënten aan. In het tamelijk kleine vertrek
brandde een vuurtje waarboven de chapatti's op een dun rooster werden gebakken. Voorts
stonden er nog een tafeltje en een kast. Beide vrouwen waren slank en bewogen zich sierlijk.
Zij straalden een intense tevredenheid uit.
Er is iets in deze mensen dat maakt dat u zich altijd bij hen thuisvoelt, een soort
intieme vriendelijkheid. Er is ook nog iets anders: overal klinkt muziek. Bij het spel, bij het
werk, tijdens de rustpauzen of tijdens hun oefeningen is er altijd wel iemand die welluidende
melodieën speelt, die inviteren tot meeneuriën of dansen. De lucht draagt altijd zachtjes de
klanken van slaginstrumenten en fluiten met zich mee.
De betovering van de zomerochtend vervulde de atmosfeer. De rustige tuin baadde
zich in bloemengeur — een oase van groene grasvelden, bloemen en vruchtbomen tegen het
spectaculaire decor van het machtige Himalayagebergte.
Kroonprins Ghazanfar was aan het tennissen met een van zijn vrienden. Uit zijn grote
behendigheid bleek wel dat hij dit niet voor de eerste keer deed. De hele koninklijke familie
speelt graag tennis op de in het park aangelegde banen.
Nu en dan onderbraken stemmen de stilte van de tuin. Enkele jongens speelden in het
ijskoude water van het zwembad. Ik kon mijn verbazing over deze twee moderne gemakken
in deze uithoek van de wereld niet verhelen.
Ik zocht met mijn ogen Prinses Azra, de jongste dochter van de Mir, een beeldschoon
achtjarig meisje, 's Morgens vroeg ontmoetten wij elkaar bij de kersebomen, ons geheime
plekje, om de vruchten van de boom te plukken. Maar zij was niet op de afgesproken plaats.
Ik was later dan gewoonlijk en zij was dus waarschijnlijk weer naar binnen gegaan. Alle
prinsessen, de veertienjarige Fauzia, haar één jaar oudere zusje Mehr UI Jamal, Malika Hussu
van 16, Nilofar van 19, Duri Shahwar van 22 en natuurlijk Prinses Azra, kregen onderricht
van een Engelse gouvernante, Mrs. Hansen. Zij gaf dagelijks les volgens het schema van een
middelbare meisjesschool en de prinsessen brachten als regel de gehele ochtend in de klas
door. Het waren consciëntieuze en ijverige leerlingen. Ook de koningin volgde bij Mrs.
Hansen Engelse conversatielessen. De prinsen Ghazanfar, Ali Khan, Amen Khan en Abbas
Khan waren op Engelse kostscholen in Rawalpindi.
49