Euskal Literatura IV

da aurrerantzean euskal-aberastasun zaar eta berrien bilduma
jori au. Ederki ikasi zuen euskeraz Olabide'k. Eta buruz, tajuz
ta adorez, ez esku ariñez nekearen nekez baiño egiten den lanari
gertatu oi zalonez, arena ere iraukorra izango da. Joera
ortakoen artean beiñipein gaillen eta nagusi jasoko du burua»
(Egan, 1959, XIV alea, 91 orr.).
OAR JAKINGARRIAK.—1) Langille amorratua genduen, lenengo.
Au ez du iñork ukatuko. Ortarako nola ote zan gorputzez?
Nik ezagutu nuenean, osasuntsu ta bizkor zegoen. Aita Larrakoetxea'k,
beste langille txalogarri batek margozten digu ederld
gazteiztar euskaltzale bipilla: «Gizon xalo ta zuzentzazale
—dio—, langille amorratu, lanari etentzaka ekitekoa... Soñez
ez garrastarik, txikitxu baño, sendo, zabal, lodikote, sur-artez,
arpegi-gorri; ez bape arro, edonori itz egiteko baño» (E. G.,
1959, 539 orr.). Gogoz, ostera, egin zigun lan eskerga dugu lekuko;
ortarako, izan ere, naimen sendo, kementsua bear. Orduak
eta urteak, lan-maltik zirkiñik egiteke igaro bearra du
iñoren lanak, Biblia lako lanak batez ere, euskerara biurtzen ari
danak. Lan aundi orri eskerrak, nolako laguntza duten elizgizonak!
2) Euskaltzaiña izan zan, osoa artan ere, alkarte au sortu
ta laster, 1919-9-21'an autatua. Lenengotan, Euskaltzalndia'ren
Batzordeko zala, Lur-izenbatzaille edo toponimi-salllean lan
egin zuen. Loiola'n bizi zan orduko ta «Euskal Esnalea»-n eta
«Jesus'en Biotzaren Deya»-n idazten zuen. Aomen larria zuen
euskaltzaiñen artean: Azkue'k eta Olabide'k berrikuskatu ta berrirarrazi
zuten Euskaltzaindiaren barneko araudia. Beti joan oi
zan batzarretara, baita makiñatxo bat txosten jakingarri bertara
eraman ere.
3) Ba-ditu akatsak ere Olabide'k. Eta ez da batere arritzeko;
alnbat idatzi duen batek naltaez utseren batzuk izan bear:
Jainkoa soilki uts-eziña. Gazteiztarraren lana aztertu duten guztiak
goretsi izan dute; banakaren batek —ausarta izan bear—
aurkitu dio olako akatsen bat. L. Mitxelena'k, adibidez, auek
331