Euskal Literatura IV

egoki gozcen gerta ta abestu al izateko, gazte-taldeak zeuzkan
ederki irakatsita. Euskal kutsuzko kantak, erri-abestiak atsegin
zituen, eta or-emen berak bildutako asko argitaldu ere egin zizkigun.
Edu ontako lanetan «Nehor» izen-ordea erabilten zizun.
Ainitz dituzu «Gure Herria»-n 1921'tik 1926'ra bitartean
Nehor eta Dufau'k emanda datozten euskal kanta lanak. Kristobal
Dufau osagillea zan, Senperen'n jaloa (1888) ta emeretzi
urtean «euskal usala alde guztietatik darion» ortan egon ostean,
34 urteldn Baiona'n illa (1922).
Ondoren, P. Lafitte'k diosku: «Nahiz haurrekilakoa ontsa
baino hobeki zeramakan, artoski eta maiteki, ez zen eskolemaile
muxitzekoa. 1905-ean Baiona'ko katedralerat bikario deitua izan
zen. Hiri hortan laster ohartu ziren otoitzeko gizona zela eta
arimez osoki hartua; apez laño eta mintza-errexa egiten zuten,
jende xeheari eta beharduneri emana. Bizkitartean, jakitate handikoa
baitzen eta irakurtzeari jarralkia, jaun-anderek ere estimatzen
zuten. Orotaz griñatua, nehun ez zagoken, lan eta obra
zer nahitara jo egiten zuela, zahar ala berri, asko buruko min
gora-behera. Horien guzien galnerat alntzina bazagon kazetalari,
olerkari eta euskalzale. Zortzi urte iraun zion ezin sinetsizko
bizi-modu horrek» (Gure Almanaka, 1976, 13 orr.).
Senpere'ko erretor izendatu zuten 1913'an. Emen egonak
ziran ere apez on eta jakintsuak: Belsagi, Larregi, Menta ta
Sanzinena baltik bat. Barbier etzan gutxiago izango noski: makiña
bat lan eder burutako zigun itzez eta egitez. Izlari bezela
ba-zekien entzuleak nola bere arira ekarri: ango kristauak, Jainko
zuzen onak etzitula lar izutzen-eta, biotza ustu oi zuen sarri
kristau nagi, fardel, axola gabeak berari ematen zioten nalgabea
eliztarral aditzen emanez. Kantu esparruan, ordea, amalkatxo
abesti bikaln ikasi ta oiuzkatu zuten senpertarrak. Guenez,
beti agertzen oi arimen arduratsu; ba-zekien eliztarrak
bidetxior seguruz Jalnkoarengana zuzentzen; bera zijoan artzain
bezela aurretik, eta ardiak errez zijoazkion atzetik; bera
414