2819 NSDO NL Cover - Commissie voor de milieueffectrapportage

“Wij behoren tot de exoten onder de landgoedeigenaren. Sommigen verklaren ons zelfs voor
gek. We zouden ons op een hellend vlak begeven en afglijden naar een soort Duinrell, het
Wassenaarse landgoed dat inmiddels is omgevormd tot een pretpark. Ik vind dat een belachelijke
vergelijking. Wij willen juist het landgoed in stand houden. Een goed rentmeester zijn. Dat
betekent veel aandacht voor de bossen, de lanen, de oude eendenkooien, de oude dijkdoorbraken.
En voor de monumentale gebouwen. Het zuidelijke deel van het landgoed is een monumentale
buitenplaats en veel gebouwen op het landgoed zijn bestemd als rijksmonument. Dat
legt een zware druk op ons om die gebouwen in stand te houden. Om dat te kunnen doen hebben
we wel een exploitatie nodig.”
Frans baron van Verschuer stapt met een stevige pas de landgoedwinkel binnen waarnaar de
borden al verwijzen vanaf de afslag op de A2 bij Beesd. Met deze winkel is zeven jaar geleden
de omwenteling van het bedrijf begonnen en de uitbouw van Heerlijkheid Mariënwaerdt tot een
inmiddels zeer gewaardeerd biologisch kwaliteitsmerk. Een delicatessenwinkel heette het toen.
En in het schap stonden de eerste potjes rabarberaardbeienjam die hij onder het toeziend oog
van zijn moeder op basis van haar familierecepten had gedraaid. Met vruchten die geplukt werden
op het eigen landgoed. Verder werd de winkel opgevuld met allerlei producten die pasten
bij de landgoedsfeer, zoals groene jassen, hoeden, stokken en meer Engelse specialiteiten als
chutneys en curd. Van Verschuer had tijdens zijn studie landgoedbeheer in Engeland goed
opgelet en zag mogelijkheden om Heerlijkheid Mariënwaerdt te exploiteren door het als zelfstandig
concept in de markt te zetten.
Om de winkel te promoten stond hij datzelfde jaar met een bescheiden presentatie op een kerstpakkettenbeurs,
juist tegenover de stand van de Bijenkorf. Aan het einde van de dag zei de winkelketen
toe de producten van de Heerlijkheid te willen uitproberen in haar schappen. Ze hielpen
de baron bij de marketing en vanaf dat moment volgden de ontwikkelingen elkaar in rap
tempo op. Vele winkels toonden interesse, de sfeer van een landgoedproduct sprak de consumenten
blijkbaar aan.
Van Verschuer: “Het enige waar we niet op gerekend hadden waren de verwachtingen bij de
klanten. Die meenden dat wanneer ze een landgoedproduct kochten het automatisch biologisch
en gifvrij zou zijn. Dat was niet zo. Dat gold ook voor het vlees. Per jaar slachten we vijftig
koeien en dat vlees wordt uitsluitend verkocht in onze landgoedwinkel. Heel veel van onze klanten
dachten dat het biovlees was. Als ze er dan achter komen dat het niet zo is, voelen ze zich
bekocht.” Het leidde ertoe dat Van Verschuer met familie en werknemers rond de tafel ging zitten
en zes jaar geleden besloot volledig om te schakelen en te voldoen aan het EKO-keurmerk.
Frans baron van Verschuer was in 1982 de eerste telg van de familie die daadwerkelijk ging werken
op het landgoed dat sinds 1734 in handen van de familie is. Toen kocht Graaf Albrecht van
Bijlandt de 900 ha die behoorden aan de in 1129 gestichte Nobertijner abdij. In de vijftiende
eeuw behoorde deze tot de meest vooraanstaande abdijen van het land, maar toen Van Bijlandt,
eigenaar van een belendende boerderij, het land inlijfde was er weinig meer over van de grandeur.
Met dank aan de bendes van Brederode die de Betuwe hadden geteisterd. Van Bijlandt
landgoed
DE PRAKTIJK VAN ALLEDAG 109