2819 NSDO NL Cover - Commissie voor de milieueffectrapportage

Om twee uur ’s nachts klopten ze op de deur van haar kamer in het AZC te
Eexterveenschekanaal. Ze had nog geen oog dicht gedaan en woelde in bed alsof ze het onheil
voelde aankomen. Haar drie kinderen bekommerden zich nergens om en sliepen als rozen.
Opstaan, sprak de marechaussee. Hun recht op opvang was verlopen. Ze werden geacht het
complex te verlaten. En wel nu.
Eindeloos had ze nog gepleit om het vertrek een paar uur uit te stellen, tot het licht was en de
kinderen uitgeslapen, maar het mocht niet baten. Even later stond ze op het station van Assen.
De kinderen vielen spontaan in slaap, maar al snel kwam een diender die vertelde dat het station
geen hotel is en dus moesten ze weer verkassen. Ze verschansten zich tussen de struiken in
de buurt tot het licht werd. Blinde paniek maakte zich van haar meester, wat nu, waar naar toe
Na twee jaar en vier maanden in het land stond ze net zo naakt op straat als toen ze gekomen
was. Met hulp van enkele Nederlanders belandde ze in een kerk en sinds een dag zit ze hier, op
het net opgerichte vrouwenvredeskamp op een voormalig militair oefenterrein in Vught. Ze
heeft als moslim in het christelijke Armenië geen leven, zegt ze. Haar man is gedood, de familie
bedreigd. Ze kan niet zomaar terug. Dikke tranen biggelen over haar volle wangen. Ze drogen
gelukkig snel in het stralende zonnetje dat het kamp deze dag omvormt in een vredig vakantietafereel
op een hoogstens wat merkwaardige camping. “Wees gerust”, heeft Gabbi tegen haar
gezegd. “Wij gaan je helpen, het is niet goed dat een vrouw met kinderen ’s nachts op straat
wordt gezet.”
De blitse zwarte scooter waarmee Gabbi Wieringa het terrein op snort steekt weliswaar schril af
tegen de ruime verzameling gerecyclede spullen waarmee de bewoners zich moeten redden,
maar het blijkt haar enige luxe. Vanaf het moment dat zij met haar organisatie Stichting Vast op
7 april 2002 het terrein inpikte slaapt ze in een van de mobiele caravans die sympathisanten haar
schonken. Aan de buitenkant van het onderkomen is voor een ieder te lezen dat het zwervende
bestaan haar niet vreemd is. Ze heeft er een artikel opgehangen uit de Opzij van november
1997 onder de kop ‘Stichting Vast laatste toevluchtsoord voor uitgeprocedeerden.’ Ze kreeg dat
jaar de Harriët Freezerring. Als kind van een boerenarbeider uit Groningen vluchtte ze al op
jonge leeftijd uit huis, belandde in een internaat, vluchtte weer, werd opgenomen in een psychiatrische
inrichting, vluchtte en vond uiteindelijk in Utrecht een thuis binnen de vrouwenbeweging.
Het was niet meer dan logisch dat ze prominent aanwezig was op het fameuze vrouwenvredeskamp
in Soesterberg in 1982 dat als protest was ingericht tegen nucleair wapengekletter.
Toen de actie driekwart jaar later ophield stapte ze zwanger het terrein af. Inmiddels
heeft ze twee dochters en vier pleegkinderen. Een enkele keer hebben de dochters zich al op
het nieuwe vredeskamp gemeld maar niet van harte. De dames zijn niet zo actiegericht en vragen
zich eigenlijk af of hun moeder inmiddels niet te oud is geworden voor dit werk. Een van
beiden waagt het zelfs niet het terrein lopend te betreden, omdat het haar hoge hakken kan ruïneren,
dus moet moeder met scooter als pendeldienst fungeren tussen de verharde weg en de
vlonders rond de caravans.
Wieringa: “Ik ben zelf opgevoed door andere mensen dan mijn ouders. Daar heb ik van geleerd
dat je je hart moet volgen. De mensen die toen lief voor mij zijn geweest, ben ik eeuwig dankbaar.
Je leeft namelijk niet als je op straat leeft, de straat leeft jou. Je hebt geen tijd om keuzes te
maken over jouw leven. Dat geldt voor al deze mensen op het kamp. Als ze naar het toilet moeten
hebben ze al geen geld om te plassen ergens.”
DE PRAKTIJK VAN ALLEDAG 33