2819 NSDO NL Cover - Commissie voor de milieueffectrapportage

Esmé en Maaike storten zich op het maken van paspoorten, met daarin verhaaltjes over henzelf
versierd met tekeningen. Die zijn bedoeld voor hun leeftijdsgenoten in Managua en Beira waar
ze contact mee onderhouden door de samenwerking van de wereldwinkel met de OSA
(Ontwikkelingseducatie Stedenbanden Amsterdam). Waar hun teksten nog redelijk lieflijk en
naïef zijn (‘hebben ze bij jullie ook kleurpotloden’) zijn de antwoorden uit Managua erg direct.
Een van de schrijvers stuurt het volgende bericht: “Ik stuur de groeten en omhelzingen aan de
kinderen in Nederland. Ik stuur deze brief om te vragen of je me alstublieft een ticket wilt sturen
om naar Nederland toe te komen. Omdat ik gelukkig wil zijn als ieder ander kind. Ik wil opknappen
en niet meer vervelend zijn, ik wil de wereld leren kennen en als alle kinderen wil ik IETS
worden in mijn leven. Vroeger was ik een dief die de mensen bestal maar nu heb ik er spijt van
en wil ik dat jullie me helpen door een ticket naar Nederland te sturen.” De meiden zullen daar
niet op in gaan zeggen ze resoluut.
Buizer: “De winkel moest wel een meerwaarde hebben. Via de Klas van Max, een project van
de OSA leren ze waar de producten vandaan komen, wat eerlijke handel is, en dat de boeren
daar eerlijke lonen krijgen. En we werken aan het eind van het jaar ook samen met Solidaridad.
Dan hebben we het over de levensomstandigheden in Latijns Amerika. Dit jaar konden de kinderen
direct vragen stellen aan enkele katoenboeren in Peru die de stof leveren voor Kuyichi
jeans, het nieuwe duurzame jeansmerk van Solidaridad.” De winkel draait ondertussen met een
bescheiden winstje. Daarvan gaat een deel naar War Child en een deel naar het kinderwerk. De
bedragen kunnen oplopen indien ze veel kerstpakketten mogen verzorgen. De kinderen moeten
zelf opschrijven wat ze verkocht hebben en aan het eind van de maand het geheel optellen.
Het bedrag vullen ze in op de tabel in de kamer van Els. Een blik op de statistiek leert dat de
omzetten niet altijd even stabiel zijn, maar de grafieken wel bijzonder mooi zijn ingekleurd. Els:
“Dit vinden ze stukken leuker dan in de klas zitten. Hier moet het niet allemaal, het mag en het
is ook niet zo dat we in die paar uur allemaal dingen doen die met de winkel te maken hebben.
Soms gaan we ook even lekker naar buiten, of even op internet.”
De 27 kinderen die deelnemen betalen 4,5 euro contributie per maand om lid te mogen zijn van
de wereldwinkel. Dat geeft ze tevens het recht om mee te gaan naar evenementen als het kinderrechtenfestival
in Ahoy of het Amsterdam Roots festival. Buizer krijgt van ouders zelfs te
horen dat het te goedkoop is, omdat reguliere opvang veel prijziger is. Buizer: “Ik sta soms verbaasd
van de vastigheid. Sommige kinderen zitten er al voor het derde jaar op en blijven komen
al zijn ze naar andere delen van de stad verhuisd.” Wat hem en Els alleen uitermate verbaasd is
dat het succesvolle initiatief amper navolging krijgt. Niet in de stad en ook niet daarbuiten terwijl
ze veel verzoeken om informatie hebben gekregen en veel aandacht hebben gehad. Buizer zou
daar graag meer werk van maken. Alleen de Julianaschool in Schagen past een vergelijkbaar
principe toe.
88 NATIONALE STRATEGIE VOOR DUURZAME ONTWIKKELING