2819 NSDO NL Cover - Commissie voor de milieueffectrapportage

De werkgroep vindt de streefbeelden weinig inspirerend, mede omdat te
weinig rekening lijkt te zijn gehouden met ‘elders’ en ‘straks’. Vanuit de
gedachte dat ook voor dit thema een integrale afweging tussen de verschillende
dimensies van duurzame ontwikkeling moet worden gemaakt, mist de
groep de dynamiek van die afweging in de beschrijving van de streefbeelden,
de uitdagingen en de indicatorbeschrijving.
Wat de verschillende onderdelen van het thema bindt is de CO2-ruimte. De
rechtvaardige verdeling van deze ruimte, rekening houdende met de historische
last op de schouders van de ontwikkelde landen en zich bewust
zijnde van de belangen van ontwikkelingslanden en toekomstige generaties
(ook in eigen land), zou moeten worden betrokken in het denken over de
CO2-ruimte. Ten aanzien van de ontwikkelingslanden moet een actieve rol
worden gekozen, om hen te helpen in het realiseren van emissiereductie in
hun land. Daar dient ook in het beleid voor ontwikkelingssamenwerking
rekening te worden gehouden.
Voor Nederland zelf moet een langetermijnstreefbeeld (bijvoorbeeld fossiel
schoon in 2050) worden geformuleerd. Voorts zou een CO2-doelstelling
voor de middellange termijn kunnen worden opgenomen, maar ook een
doelstelling voor de realisatie van bepaalde percentages opgewekt vermogen
door bijvoorbeeld biobrandstoffen. Voor de kortere termijn zouden
meer actiegerichte doelstellingen kunnen worden geformuleerd.
Over het onderwerp mobiliteit en bereikbaarheid concludeert de werkgroep
dat er een grote sprong voorwaarts nodig is om doelstellingen te halen. In dit
kader wordt zelfs gesproken van de noodzaak van een trendbreuk, maar
sommigen in de werkgroep zijn van mening dat dit niet tegen elke prijs moet
gebeuren.
> 5.3
wegen
De werkgroep heeft zich gebogen over mogelijke wegen om de streefbeelden
te bereiken. Op het thema is sprake van de noodzaak om een veel
breder scala aan maatschappelijke acties te nemen dan in de rijksverkenning
rond de twee genoemde streefbeelden worden aangegeven. Een deel van
de problematiek kan worden opgelost via de inzet van instrumenten uit het
economisch domein, zoals prijsbeleid en internalisatie van kosten, maar de
werkelijke reductie van mobiliteit en energiebehoefte zal ook uit een sociaalculturele
omslag moeten komen.
Het denken in ‘CO2-ruimte’ geeft mogelijkheden om daaraan waarde toe te
kennen en tot verdeling over te gaan, of op z’n minst aan te geven wat de
impact is van een activiteit op die ruimte. Zo kan bijvoorbeeld een bepaalde
levensstijl worden uitgedrukt in een CO2-barometer. Voorts wordt gewezen
op het Klimaatfonds, op Ecoteams, op mogelijke initiatieven vanaf de
werkvloer voor collectief woon-werkverkeer en op subsidiëring van fietsgebruik
in woon-werkverkeer.
Leden van de werkgroep hebben vanuit hun eigen achtergrond en organisatie
voorbeelden gegeven van projecten die bijdragen aan de reductie
van emissies, vermindering van energiebehoefte of verlichting van de
bereikbaarheidsproblemen. De groep heeft ook verdere mogelijkheden
verkend, zoals bijvoorbeeld het Ketenmobiliteitsprogramma van
Programmabureau Move (Novem/Senter), technologische ontwikkelingen
in de glastuinbouw, een milieugericht mobiliteitsplan op wijkniveau binnen
gemeenten, bundeling van goederen- en personenvervoer (bijvoorbeeld op
vrije spitsstroken), alsmede ruimtelijke ordening en stadsontwikkeling die
rekening houdt met vraagstukken rond bereikbaarheid. De onderwerpen
energiebehoefte en bereikbaarheid vergen een gezamenlijke aanpak van
alle actoren in de samenleving.
De groene energietrein
Project om energiebesparing in
de sociale huursector tot stand te
brengen. Adviesbureau Aardewerk
heeft bewoners, energiebedrijf,
woningcorporatie, het
buurtwerk en milieuvoorlichters
bijeen gebracht. Het eindresultaat
is niet alleen energievriendelijke
maar versterkt ook de samenhang
83
in de buurt.
146 NATIONALE STRATEGIE VOOR DUURZAME ONTWIKKELING