2819 NSDO NL Cover - Commissie voor de milieueffectrapportage

De op het oog ordentelijke familie Mol die in de jaren zeventig woonachtig was in een nieuwbouwwijk
in Zierikzee besloot op zekere dag een windmolen op het dak te zetten. Het betrof
hier een molen met een wiekdiameter van 1,81 meter en een mast van drie meter met een staart
eraan zodat er veel weerstand op het gevaarte kwam te staan. De molen zou maar liefst 200 watt
kunnen leveren, zo verzekerde de vorige eigenaar die nota bene 225 euro voor de installatie
vroeg. De energie werd bewaard in de oude accu van de Citroën van pa, leraar elektrotechniek
aan de LTS. Doordat ze in de bebouwde kom woonden kreeg de molen vele valwinden te verwerken
met als gevolg dat de staart doorlopend heen en weer zwiepte, ook als de kleine
Molletjes allang trachten te slapen. Het huis trilde ervan, er dienden extra keilbouten te worden
bevestigd om te voorkomen dat het hele huis op een nacht zou gaan wieberen.
“We hebben er in de paar jaar dat de molen op het dak stond ooit bij een zware storm welgeteld
1 peertje van 12 volt op kunnen laten branden”, verzekert David Mol lachend vanuit zijn huidige
onderkomen op de Langstraat in Achthuizen, vallend onder de gemeente Oostflakkee op
Goeree Overflakkee. Over een jaar staat zijn zoete wraak vrijwel in zijn voortuin. Dan heeft hij
vanuit zijn huiskamer een vrij zicht op een van de grootste windmolenparken van Nederland, De
Plaet. Twaalf windmolens van elk 1,65 megawatt zullen daar jaarlijks evenveel energie gaan
opwekken als alle 40.000 bewoners van Goeree Overflakkee jaarlijks verbruiken, naar schatting
43,2 miljoen kWh.
Met die ene molen hield de voorliefde van de familie voor alternatieve energie niet op. David
Mol herinnert zich hoe ze met het gezin gingen kijken naar de eerste windmolen op Neeltje Jans
en een bezoek brachten aan de RAI in verband met een tentoonstelling over duurzame energie.
Zelfs de afwasmachine ging op enig moment de deur uit, nadat de drie zoons beloofden voor
eeuwig de afwas te doen.
En terwijl hij allang in Delft zat om aan de lerarenopleiding een bevoegdheid voor aardrijkskunde
en economie te halen, werd het hele gezin eind jaren tachtig lid van de Zeeuwse windmolencoöperatie
Zeeuwind. Het was een opzienbarend systeem dat kwam overwaaien uit
Denemarken. Burgers gingen bij elkaar zitten, vormden een coöperatie, legden geld in voor de
koop van een windmolen en verkochten de energie aan het energiebedrijf dat het terugleverde
aan de leden van de coöperatie. Het eerste park van de vereniging Zeeuwind werd in Bath
gelanceerd, niet ver van Goes.
David Mol: “Ik ging er regelmatig kijken, ik vond het geweldig. Toen ik terugkeerde uit Delft
ging ik met mijn vriendin wonen in Middelharnis op Goeree Overflakkee. Een mooi huis, maar
met een nadeel: Goeree Overflakkee hoort niet bij Zeeland, dus konden we geen lid worden van
Zeeuwind en geen windenergie gebruiken. En dat wilden we wel. Dus besloten we om zelf zo’n
coöperatie op te richten.” Hij vroeg informatie op bij de Organisatie voor Duurzame Energie
(ODE) en ging aan de slag. Een afspraak met de directeur van het energiebedrijf EMGO (Energie
Maatschappij Goeree Overflakkee) op het eiland was snel gemaakt. Zijn verzoek was simpel: hij
wilde eenzelfde soort vergoeding als Zeeuwind gaf. Het bedrijf stemde in. “Dus moesten we
geld gaan verzamelen, een vergadering uitschrijven. Inmiddels was er een bestuur van de coöperatie
geformeerd en kozen we de naam Deltawind. Diverse inwoners meldden zich aan. In
1990 kochten we onze eerste 2 windmolens voor 150.000 gulden van de firma Lagerwey, type
LW 15/75.”
De molens werden deels gesubsidieerd door het rijk, maar de coöperatie moest zelf nog een ton
per molen bij elkaar scharrelen. Dus vroegen ze mensen lid te worden voor minimaal 100 gulden
DE PRAKTIJK VAN ALLEDAG 13