islam%20akaidi

174
İSLAM AKAİDİ
Bunun için mü'min bir halk topluluğuna sahip olan ve sırf Allah için sevilen
başkanlar, kendilerine uyulan insanlar, ne kadar mutludurlar. Şüphe yok ki bu
bahtiyarlığa kavuşmak da hakkıyla tek Allah'a inanan bir mü 'min olmaya, her
şeyden, hatta kendinden önce Allah'ı sevip, Allah'ın kullarına da Allah için
muamele etmeye ve Allah için sevgi dağıtmaya bağlıdır. Başka türlü aşırı
gidenler veya ihmal edenler, zulümden kurtulamazlar. Allah’a karşı başkalarını
endad, yani eş ve ortak tutmak, onları Allah’ı sever gibi sevmek ve Allah'a
karşılık onları bizzat kendilerine uyulacak varlıklar edinerek emirlerine itaat
etmek, özellikle Allah'ın hakkı olan ilahlık sıfatına ve ma'budluğuna başkalarını
da ortak etmek, en büyük zulümdür. “Şüphe yok ki şirk, büyük bir zulümdür.”
(Lokman, 13) Bunu yapanlar son derece zalimdirler. Çünkü göklerin ve yerin
yaratıcısı, kainat saltanatının mutlak hakimi olan Allah Teala'nın hakkına
tecavüz etmek cür'etinde bulunanlar, hangi zulümden sakınırlar? Allah'ın
kullarına, aciz yaratıklarına ne yapmak istemezler? (Hak Dini Kur'an Dili, c. 1,
s. 472 vd)
"Eğer Allah'ı seviyorsanız, bana uyun ki, Allah da sızı sevsin ve
günahlarınızı bağışlasın" (Al-i İmran, 31) Demek ki, Allah'a inanan nezdinde
onu sevmek, asıl fıtratı teşkil eder. Fıtratta olan bu sevgiye hitap olunarak,
Allah'ın da kendilerini sevmesi için uymaları gereken yola, böylece irşad
olunuyorlar. Öte yandan bu ayette "sevmek ve bağışlamak" kavramlarının
münasebete konulmasından anlaşılıyor ki, Allah'ın mağfireti de, kula olan
muhabbetinden ileri gelir. Normal olarak sevmeyen bağışlamaz.
Kur'an, kimi özellikleri imanın gereği sayar ki, bunlar ister istemez sevgiyi
tazammun eder. Bunlardan biri "rıza"dır. Rıza, şunları gerektirir: Kul için en
sevdiği varlık, Allah olacaktır. Çünkü bütün öbür şeyleri sevip sevmemesini
belirleyen kıstas, Allah'ın onları sevip sevmemesidir. Ayrıca kul, Allah'ından
bütün fiilleri, isimleri ve sıfatlarıyla razı olacaktır:
Rab, müdebbir, emredici, yasaklayıcı, Vekil, Veli vb. olarak. Bunlar da,
kendiliğinden O’nu sevmesini gerektirecektir.
Allah ve Rasülü'ne karşı çıkanlara, babaları ve evlatları bile olsa,
mü'minler sevgi beslemezler (bkz. Mücadele, 22; Tevbe, 24). Buralarda insanın
doğal olarak en çok seveceği varlıklar (baba, çocuk, zevce, mal, yakın
akrabalar, yer-yurt), Allah sevgisi ile karşı karşıya konulmakta, eğer Allahlın
rızası başka yerde bulunuyorsa, Allah’a sadakatin baskın gelmesi
istenmektedir. Bunlara olan sevgiyi belirleyen, Allah’a olan sevgidir, O'nun
rızasıdır. Bu ayetler kulun, Allah'a sevgi besleyebileceğini göstermekle kalmaz,
o sevginin ne derece ileri olduğunu da gösterir. (Suat Yıldırım, Kur'an'da
Ulühiyet, s. 159 vd)
"Allah'a ve ahiret gününe iman eden bir topluluğun, Allah’a ve Rasülüne