islam%20akaidi

47
İSLAM AKAİDİ
onların adıyla halk kitlesini sömürmelerinden kaynaklanır.
Bu zalimlere göre, gerçek sorun hakimiyet sorunudur. Onlar mı, yoksa
şeriatının uygulanması yoluyla Allah mı? Bütün cahiliyyelerdeki müstekbirleri
tevhid çağrısıyla savaşa iten gerçek sorun budur. Hakları olmayan egemenliğin
ve otoritenin ellerinden çıkıp sömürünün ortadan kalkması onların işine
gelmez. Halbuki otorite, hüküm; tek yaratıcı, rızık verici... Allah'a aittir. "...
Dikkat edin, yaratmak da emretmek/hükmetmek de O'na mahsustur. Alemlerin
Rabbı Allah ne yücedir!" A’raf-54) "... Hüküm sadece Allah'a aittir." (Yusuf, 40)
"Hiç yaratan, yaratmayan gibi midir? Hiç düşünmüyor musunuz?" (Nahl, 17)
"Allah 'tan başka size gökten ve yerden rızık verecek bir yaratıcı var mı?
O'ndan başka ilah yoktur. O halde, nasıl oluyor da (tevhidden) çevriliyorsunuz
(imanı istemeyip küfre dönüyorsunuz)?" (Fatır, 3)
Buna rağmen, toplumun üst tabakası açık veya gizli diktatörlükle yığınlar
üzerindeki otoriteleri neticesinde hevalarına, süfli arzu ve heveslerine hizmeti
kaybetmek istemezler. Aslan payının ellerinden çıkmasına tepkiyi arkasına
gizlendikleri, aslında kendilerinin de inanmadığı sahte putların gölgesine
sığınarak, güya onlar adına sürdürürler. Yönetimi ve rantı elinde
bulunduranlar, bundan dolayı, koltuklarına alternatiflerden, makamlarına aday
olanlardan daha çok, tevhid çağrısından çekinirler. Bütün güçlerini tevhidle
savaşa hazırlarlar. Yığınları kandırır, korkutur, tevhidi savunanları karalar,
onlara komplo kurar ve halkı onlara karşı kışkırtırlar. "Firavun dedi ki: 'Bırakın,
Musa'yı öldüreyim de, o Rabbine dua etsin, yalvarsın (bakalım O Musa'yı
kurtaracak mı?) Çünkü ben, onun dininizi değiştireceğinden, yahut yeryüzünde
bir fesat/bozgunculuk çıkaracağından korkuyorum." (Mü'min, 26; Ve yine bkz.
Yunus, 75-78;Zuhruf, 54).
Mekke'deki olay da aynıydı. Mele', Kureyş'ti orada. Düşmanlık ve savaş,
onlarla Rasulullah arasında değil; onlarla davet, tevhid arasındaydı. Kendilerine
karışmayacak "el-emin" Muhammed (s.a.s.)'den şikayetçi değillerdi. Onun için,
davetten vazgeçmesi halinde mal, mülk, dünya varlığı, hatta yöneticilik teklif
ve takdim ediliyordu. Davetle düşmanlık, ister istemez onlarla davetin
temsilcisi arasında bir savaşa dönüşüyordu. Putlar yalnız değildi rablık
anlayışında. Şirk de tek çeşit değildi: Kabile, tapınılan bir rabdı, baba ve
dedelerin örfü, kamuoyu tapınılan bir rabdı. Kureyş ve diğer büyük kabileler,
Araplara dediğini yaptıran ve dilediğini haram yapan rablardı.
Ve bazıları iman etti; Örnek nesil, sahabe denilen altın nesil. La ilahe
illallah nasıl yer ediyordu onların hayatında? Ondan ne anlıyorlardı? Sadece
kalple tasdikten, dille ikrardan mı ibaretti onların hayatında? Mü'minlerin
nefisleri (her şeyleri) tevhidle değişince, şirkin pis renklerinden aklanınca
onlarda çok büyük değişme/inkılap oldu. Sanki yeniden doğmuşlardı... İnsanlık