Jacek Kajtoch.

Obok wrzącego Stoku aże na Łosiny
Do Cębolistów licznej, pobożnej rodziny;
Odtąd obok słynącej we świecie Szkarotki
Przeskoczywszy ostrożnie z choiny opłotki,
Przyszedłeś na podwórek, gdzie stara Pisarka
Na progu Paluszkowym łuska bobu ziarnka.
Otóż jużeśmy we wsi, która już z imienia
Jest dowodem dostatku i dobrego mienia;
Wieś to jedyna w świecie, zwie się Miechowice —
Imię jej przy Szkarotce głoszą dwie tablice.
Jest tam wszystkiego dosyć jak w miechu szerokiem
Więc na nią patrzą inne wsi zazdrosnym okiem,
Podszeptując sąsiadkom ze złością w uśmiechu:
„Ciasno u miechowianów i ciemno jak w miechu!"
[ ]
Wróćmyż się do Pisarki! tu mieszka Kubica,
Wedle niego przez środek wsi wiedzie ulica,
Przy niej prosto za nosem — już widać arendę,
Za nią kościół, drzewami ocieniony wszędy,
Za kościołem zaś ogród z słodkimi ulami,
Za nim — jak zamek — szkoła z dwiema kominami,
Jeden dla adiuwantów, drugi dla rodziny,
W owym wędzi się bieda, w drugim wieprzowiny!"
(„Pamiętniki szkolarza miechowskiego")
Ojcem poety był Walenty Bonczyk (1801—1890), sztygar w kopalniach
Franciszka Winklera, nazywany „starym gwardzistą",
bowiem w młodości służył w pułku gwardii imienia cara Aleksandra
w Berlinie. Bardzo przywiązany do ojca, Norbert wprowadził
go po latach do „Starego kościoła miechowskiego": stary
Bonczyk odgrywał tam rolę chłopskiego Nestora. Zachowane dokumenty
literackie upoważniają do przypuszczenia, że Bonczyk
cenił w ojcu przede wszystkim jego proletariacką biografią:
io
„Większy urok te dni miały,
Gdyś się tułał za krowami
I gdyś jako furman mały
Złe gościńce skrapiał łzami,
Szkapie nogi gdy ustały .
Lub ją bąki wyssać chciały!
[ ]
Teraz w szyby, w pole żwawo,
Do siekiery i do piły