Jacek Kajtoch.

Ciebie pątgcfldsąpne .'milczenie.
Harfa ongiś tak często-Wspomniana,
Kurzem pokryta wisi na ścianie,- ... .
I żadna-ż lubych, pieśni-
Nie rozbrzmiewa -ż jej" strun.
0 bracie f
o siostro maja,." . "
Jak możscie mnie tak : pytać • ••'
Jakżeż mógłbym pogodny: i wesół być,
Jak niegdyś w lepszych czasach
Od: pożegnania z Gudruną tak smutno, -•'
Umilknąć musiał serca śpiew,"
Milczą usta i-struny, - -
1 o dawnych czasach śnią.
O trubadurze, o trubadurze.
Na co te wiekuiste skargi
Czyż tylko jedna na świecie ślicznotka
Próbuj, należy tylko się „odważyć"!
O bracia, o siostro ma, .
Jedna tylko istnieje Gudruna;
Gudrun znikła,
O zostawcie mi moje rany!
O lutnio, pociecho w cierpieniu,
Niechaj cię odtąd skryje .proch,
Niechaj z ponurego spoczynku ' \"
Już nic nie budzi cię do dawnych pieśni,
Tylko jeszcze ku twej ozdobie
Imię „Gudrun" wypiszę na tobie,
By potem,'ktokolwiek cię ujrzy,
Rzekł: „Oto lutnia Gudruńy"!"
Wewnątrz owej kompozycyjnej klamry ukazał poeta dialektykę
uczuć. Odrysowawszy, dosyć zresztą konwencjonalnie, portret
ukochanej, opisał on kolejne stadia miłości. Wzorem były dla
niego liryki miłosne Klopstocka i Burgera. Jak wszystko, i ten
szczegół nie jest bez znaczenia. Wspomniani poeci najpiękniejsze
strofy swojej poezji poświęcili miłości, która nie jest w zgodzie
ż przyjętymi przez społeczeństwo normami obyczajowp-etycznymi.
„Gudrun-Lieder" były także poświęcone takiej miłości.
„O mocarnie zabrzmij swoim tonem, - ~ '
Struno lutni mej! -- .'-'--" :. ^ .." '-. -