Jacek Kajtoch.

nie zostały pozbawione wprowadzającej ład zasady kompozycyjnej.
Jest w nich mowa o miłości do młodej Gertrudy.
„Poglądałem w okienko,
Nie widać cię, dziewczynko,
Gdzież są śliczne Twe oczy
Gdzież twój uśmiech uroczy
Chodzę wciąż i spoglądam,
Sam nie wiem, czego żądam,
Wejrzyj na mnie, kochanie,
A mój smutek ustanie!"
Początkowo przeważają uczucia tęsknoty i ufności („Jakże ja
często wspominam ciebie''). Gdy liryczny narrator przekonuje się "
o niewierności Gerty, wybucha skargą:
„A mój ogień — on nie zgaśnie,
Chociaż nie dbasz oń,
Idź, a chełp się z tego właśnie,
Za oklaskiem goń.
Nie będę ci do stóp padał,
Nisko błagał cię,
Smutek, który mnie owładał,
Da Bóg — zniesie się."
Skargę rychło zastępuje groźba zemsty:
(„Kiedym z tobą się rozstawał")
„Lecz ha! wiem ja i widzę, marzenie mię łudzi.
Jakże często z snu mego spojrzenie mię budzi,
Spojrzenie twe bez uczuć, bez myśli i zimne!
Odwróć, sroga, twe oczy, patrz we strony inne,
Bo mię wzrok jak lód zimny sztyletem przeszywa,
A kwiat uczuć wiatr ostry śmiertelnie owiewa.
Nie ma w sercu miłości, które tak spogląda
I hołdów nieskończonych — za pogardę! — żąda.
[ • • • 1
0 niechaj i tak będzie: miłość mię nie znała,
1 najszczerszych mych uczuć albo nie uznała,
Albo widząc je, twarz mi wskazywała hardą
I wszystkie me westchnienia przyjęła z pogardą: