Jacek Kajtoch.

Dotychczasowe studia nad poezją Norberta Bonczyka w dużym
stopniu miały charakter dziennikarski. Były zanadto podporządkowane
potrzebom aktualnej sytuacji, wahały się między skrajnościami.
Obraz poety, jaki w końcowym efekcie prezentowały,
był często jednostronny i nie uwypuklał wewnętrznych sprzeczności,
charakteryzujących działaczy śląskich ubiegłego wieku.
Jeden przede wszystkim brak był dotkliwy: historycy twórczości
Bonczyka raz widzieli w nim działacza politycznego, innym razem
duchownego, rzadziej natomiast oceniano go jako poetę. Nigdy
nie spełniło się marzenie pisarza, który wyznał w liście do
Augustyna Bogusława Weltzla:
„Niechże ks. Radca przeczyta sobie „Pieśni Gudruny" i osądzi
takowe — bez względu na to, czy autorem jest duchowny — czego
zresztą nikt nie wie". 1
Piszący te słowa w miarę swoich możliwości taki właśnie przyjął
punkt widzenia: w Bonczyku widział poetę o dosyć dużym
jak na czas i miejsce stopniu świadomości literackiej i działacza,
któremu nie były obce troski, zmagania oraz błędy rówieśnego
pokolenia.