Jacek Kajtoch.

„Nim więc o tym marzy,
Wytarł już też pan rektor ślady śmiechu z twarzy;
Ten przykład naśladują chustką pięćpalcową
Sołtys, ordynanc, starsi, lub sukni połową
Ocierają pot z czoła".
(I, 304—308)
W ten sam sposób wyśmiano personifikacje, najbardziej rzucające
się w oczy cechy stylu epickiego:
„Rzekłszy, usiadł na ławie; aże stękła ława,
Gdy spoczął na niej Fołtyn i Fołtyna sława".
(I, 151—152)
Warto jeszcze przypomnieć sparodiowanie wymowy starej
Forbaszki (I, 286—295) i źle znającego polski sekretarza dworskiego,
Matałsza:
„Ciura, przynieś dziewkę,
Ciura, przynieś go do mnie, Zeflę Kucharczewkę!"
(V, 81—82)
Wolno przypuszczać, że niektóre strofy „Starego kościoła miechowskiego"
w intencjach pisarza miały być bliskie poematowi
heroikomicznemu. Jest to widoczne w księdze I, gdzie sparodiowano
bardzo częsty w epice motyw narady, która poprzedza ważne
wypadki. To samo należy powiedzieć o księdze II, w której
przegląd zagród wiejskich z wieży kościelnej nawiązuje w celach
humorystycznych do opisu statków greckich w „Iliadzie". Wyliczenie
czynności zamiast opisania, wprowadzone np. do fragmentu
z mszą poranną odprawianą przez Preussa, w podobnym
zamyśle kojarzy się z „Eneidą" Wergiliusza.
Charakterystyczne, że Bonczyk umiał używać tych samych
środków stylistycznych w odmiennych funkcjach. Stałe określenia
na podobne sytuacje i epitety zostały wprowadzone do „Góry
Chełmskiej" — odmiennie niż w omawianym w tej chwili poemacie
— na serio, z całą epicką powagą.
Za przekonaniem, że poemat do dzisiaj zachował świeżość je-