1 - Centralne Biuro Antykorupcyjne

More documents

Recommendations

Info

Nr 1A/2013 P R Z E G L Ą D A N T Y K O R U P C Y J N Y 171 gdyż pozbawia go możliwości przyswojenia należnych informacji, które będą pomocne w toku dalszej nauki. Poziom informacji antykorupcyjnej powinien wzrastać zgodnie z poziomem edukacji ogólnej. Obowiązek szkolny w Polsce rozpoczyna się z początkiem roku szkolnego, w którym dziecko kończy siedem lat i trwa do ukończenia gimnazjum, jednak nie dłużej niż do osiemnastego roku życia. Dlatego też podstawy edukacji antykorupcyjnej powinny również objąć uczniów gimnazjów. Z badań przeprowadzonych przez autora (zobacz przypis 934) wynika, iż sprawcami korupcji czynnej są przede wszystkim osoby niewykształcone, które ukończyły edukację na poziomie szkoły podstawowej lub gimnazjum. Absolwenci szkół ponadgimnazjalnych, powinni posiadać ugruntowaną wiedzę na temat zagrożeń korupcją. Wiedza na ten temat powinna być propagowana także w środowisku studenckim. Dzisiejsza zdolność rozpoznawania i reagowania na zachowania korupcyjne studentów jest niewystarczająca. Szczególnym ciężarem tego rodzaju edukacji powinny być obciążone kierunki nauk społecznych, bezpieczeństwa narodowego, bezpieczeństwa wewnętrznego oraz administracji, ponieważ absolwenci tych kierunków wykonywali będą obowiązki przypisane urzędnikom administracji państwowej. Propagowanie wskazanych postaw nie powinno się jednak ograniczać do poziomu edukacji szkolnej czy uczelnianej. Zakres tej informacji powinien objąć także osoby zatrudnione w instytucjach publicznych. Wymaganym elementem budowy świadomości antykorupcyjnej jest stworzenie powszechności i łatwości dostępu do tego rodzaju informacji. Aktywność w tym zakresie wykazują organizacje pozarządowe (wskazane w rozdziale II dysertacji), które inicjują programy antykorupcyjne. Również podmioty państwowe opowiadają się za podejmowaniem działań profilaktycznych (np. „zgłoś korupcję”), które jednak nie trafiają do szerokiej rzeszy odbiorców. Podmiotem dostarczającym kompleksowej informacji antykorupcyjnej jest Centralne Biuro Antykorupcyjne, które za pomocą strony internetowej www.antykorupcja. edu.pl, dociera do szerszej grupy odbiorców. Wskazane inicjatywy odczytywane są jedynie przez osoby zainteresowane tym zagadnieniem. Dlatego też należy użyć narzędzi umożliwiających dokonanie bezpośredniego przekazu, skierowanego do znaczącej liczby odbiorców. Możliwość taką posiadają środki masowego przekazu. Instytucje te jak sama nazwa wskazuje przekazują dostarczone im informacje, tak więc są usługodawcami, którzy muszą otrzymać impuls do propagowania treści antykorupcyjnych. Impuls ten powinien być inicjowany przede wszystkim przez państwo, przy wsparciu organizacji pozarządowych. Środki masowego przekazu nasycone są informacjami aferowymi, skandalami czy też są nośnikiem reklam produktów i usług. W przekazie brak jest istotnych, użytecznych dla bezpieczeństwa państwa informacji. Brak jest wszechstronnego przekazu o szkodliwości korupcji, o tym że zagraża ona bezpieczeństwu państwa. Odbiorca zalewany jest reklamą o możliwości nabycia kolejnego środka na ból głowy, czy zakupu nowego pojazdu w atrakcyjnej cenie. Oczywiście nie należy odejmować wartości wspomnianego przekazu, lecz wypada zaznaczyć, iż pośród tych informacji, państwo powinno zainicjować przekaz wartości istotnych dla bezpieczeństwa. Kolejnym zadaniem państwa jest zapewnienie ujednolicenia zapisów prawa antykorupcyjnego na poziomie krajowym i międzynarodowym. Zachowania korupcyjne skatalogowane są w odpowiednich aktach prawnych zawierających sankcje karne za ich popełnienie. Możliwość swobodnego interpretowania zachowań korupcyjnych przez niezależne prokuratury i niezawisłe sądy skłania niejednokrotnie do przekonania, iż w obrębie jednego państwa istnieje kilka wykładni prawa. Subiektywna ocena zachowań korupcyjnych poparta koligacjami rodzinnymi lub powiązaniami wspólnych interesów wpływa na wynik prowadzonych postępowań przygotowawczych w sprawach o korupcję. Czyn uznany za przestępstwo korupcji popełniony w jednym województwie może zostać uznany za czyn nie noszący znamion przestępstwa w innej części kraju. Wskazana sytuacja prowadzi do niechęci prowadzenia tego rodzaju spraw przez służby zajmujące się zwalczaniem korupcji oraz powoduje spadek zaufania obywateli, którzy inicjowali proces wykrywczy. Wielokrotna nowelizacja polskiego kodeksu karnego jest wynikiem dostosowania prawa do wymogów ustaleń międzynarodowych (konwencje, dyrektywy). Od organów ścigania i sądów zależy, czy realizowana polityka karna zbieżna będzie ze standardami międzynarodowymi. Niedopuszczalnym 1
172 A. Hussein J. BIL korupcja MECHANIZMY jako KORUPCJOGENNE instrument uprawiania – cztery polityki grzechy główne władz publicznych 1 zagrożenie zakazem wykonywania zawodu lub też utrata uzyskanych uprawnień z pewnością będzie skuteczniejsza od orzekanych obecnie sankcji karnych. Dodatkowo należy podejmować odpowiednie środki służące zajmowaniu i konfiskacie zysków z przestępstw związanych z korupcją. Pozbawienie sprawców owoców popełnianego przestępstwa jest kolejnym dotkliwym środkiem, który skutecznie zniechęci do stosowania praktyk korupcyjnych. Sprawcy tego rodzaju przestępstw działający w warunkach czynu ciągłego, czynią z tego przestępstwa stałe źródło dochodów. Uzyskane nielegalnie środki pieniężne inwestowane są w nieruchomości oraz stanowią podstawę do uruchomienia legalnie prowadzonej działalności gospodarczej. Z czasem zajmowane stanowisko w administracji publicznej staje się tylko źródłem opłacenia należnych składek zdrowotnych, a faktyczne przychody uzyskiwane są z działalności finansowanej z praktyk korupcyjnych. Państwo musi posiadać narzędzia do skutecznego pozbawiania owoców przestępstwa sprawców zachowań korupcyjnych. Popełnienie przestępstwa korupcji wielokrotnie uzależnione jest od umiejętności jego kamuflowania przez osoby posiadające instrumenty ochrony prawnej. Dlatego też koniecznym jest ograniczenie immunitetów chroniących sprawców przed dochodzeniem, ściganiem lub osądzaniem przestępstw związanych z korupcją. Pozbawienie tego uprawnienia przebiegać powinno w zgodzie z regulacją prawną, oraz w zakresie niezbędnym dla funkcjonowania systemu demokratycznego. Ewaluacja korupcji wymaga od organów ścigania ciągłego poszukiwania skutecznych rozwiązań, prowadzących do eliminacji tego zjawiska. Zadaniem państwa jest umożliwienie specjalizacji osób i organów odpowiedzialnych za walkę z korupcją, poprzez udostępnienie im odpowiednich środków i prowadzenie niezbędnych szkoleń dla efektywnego pełnienia obowiązków służbowych. Kolejnym istotnym czynnikiem zapobiegania korupcji jest uregulowanie procesu podejmowania decyzji przez urzędników administracji publicznej. Elementem sprzyjającym tej regulacji jest transparentność działalności urzędnika. Osoba pełniąca określoną funkcję publiczną powinna postępować w zgodzie z przypisanymi jej uprawnieniami, wynikającymi z obowiązujących przepisów. Przy podejmowaniu decyzji urzędnik pozbawiony pojest przyjęcie odrębnego kryterium dla spraw o tym samym zabarwieniu kryminalnym. Z prowadzeniem spraw korupcyjnych związana jest konieczność zapewnienia osobom odpowiedzialnym za zapobieganie, dochodzenie, ściganie i osądzanie przestępstw korupcyjnych, niezależności i autonomii. Osoby te nie mogą działać pod presją oraz muszą dysponować skutecznymi środkami gromadzenia dowodów oraz ochrony osób współpracujących z władzami w walce z korupcją. Przestępstwo korupcji jest specyficznym zachowaniem cechującym się brakiem ofiar oraz dotyczy osób zajmujących predysponowane stanowiska państwowe. Przy braku zapewnienia swobody podejmowania działań niemożliwym jest bezstronne ich rozstrzygnięcie. Zapisy o apolityczności instytucji zajmujących się zwalczaniem przestępczości korupcyjnej są nie do przyjęcia. Żadna z tych instytucji nie jest apolityczna, być może jest apartyjna, lecz z pewnością funkcjonuje w realiach określonego środowiska politycznego, w którym istnieją powiązania i naciski. Należy również zmienić społeczną ocenę informowania organów ścigania o popełnieniu przestępstwa. W Polsce nadal informowanie o zaistniałym zdarzeniu jest donosicielstwem i odbierane jest negatywnie. W tym zakresie należy podnosić świadomość obywatelską, poprzez aktywne zachęcanie społeczeństwa do wspólnego zapobiegania przestępstwom. Obywatel musi mieć świadomość społecznej odpowiedzialności za bezpieczeństwo państwa. Orzekane przez sądy kary za popełnienie przestępstw korupcyjnych są w ocenie autora niewspółmierne do popełnionego czynu. Większość wyroków za sprawy korupcyjne orzekanych jest w warunkowym zawieszeniu kary. Sprawca tego rodzaju przestępstwa nie ponosi faktycznie dotkliwej kary. Oprócz sankcji związanej z pozbawieniem wolności, sądy niezmiernie rzadko korzystają z innych środków karnych. Wynikiem stosowanej polityki karnej są sytuacje, w których osoby skazane za przestępstwo korupcji dalej pełnią funkcję, umożliwiającą stosowanie praktyk korupcyjnych. Przykładem są lekarze, którzy skazani za przestępstwo korupcji nadal zatrudniani są w tych samych szpitalach. W tym zakresie istnieje dysproporcja, ponieważ zakaz zajmowania stanowiska służbowego chętnie orzekany jest wobec urzędników państwowych i przedstawicieli służb. Zdaniem autora
Page 2 and 3:
1 1A(4) Prace doktorskie WARSZAWA 2
Page 4 and 5:
Nr 1A/2013 P R Z E G L Ą D A N T Y
Page 6 and 7:
Page 8 and 9:
Page 10 and 11:
Page 12 and 13:
Page 14 and 15:
Page 16 and 17:
Page 18 and 19:
Page 20 and 21:
Page 22 and 23:
Page 24 and 25:
Page 26 and 27:
Page 28 and 29:
Page 30 and 31:
Page 32 and 33:
Page 34 and 35:
Page 36 and 37:
Page 38 and 39:
Page 40 and 41:
Page 42 and 43:
Page 44 and 45:
Page 46 and 47:
Page 48 and 49:
Page 50 and 51:
Page 52 and 53:
Page 54 and 55:
Page 56 and 57:
Page 58 and 59:
Page 60 and 61:
Page 62 and 63:
Page 64 and 65:
Page 66 and 67:
Page 68 and 69:
Page 70 and 71:
Page 72 and 73:
Page 74 and 75:
Page 76 and 77:
Page 78 and 79:
Page 80 and 81:
Page 82 and 83:
Page 84 and 85:
Page 86 and 87:
Page 88 and 89:
Page 90 and 91:
Page 92 and 93:
Page 94 and 95:
Page 96 and 97:
Page 98 and 99:
Page 100 and 101:
Page 102 and 103:
Page 104 and 105:
Page 106 and 107:
Page 108 and 109:
Page 110 and 111:
Page 112 and 113:
Page 114 and 115:
Page 116 and 117:
Page 118 and 119:
Page 120 and 121:
Page 122 and 123: Nr 1A/2013 P R Z E G L Ą D A N T Y
Page 222 and 223:
Page 224 and 225:
Page 226 and 227:
Page 228 and 229:
Page 230 and 231:
Page 232 and 233:
Page 234 and 235:
Page 236 and 237:
Page 238 and 239:
Page 240 and 241:
Page 242 and 243:
Page 244 and 245:
Page 246 and 247:
Page 248 and 249:
Page 250 and 251:
Page 252 and 253:
Page 254 and 255:
Page 256 and 257:
Page 258 and 259:
Page 260 and 261:
Page 262 and 263:
Page 264 and 265:
Page 266 and 267:
Page 268 and 269:
Page 270 and 271:
Page 272 and 273:
Page 274 and 275:
Page 276 and 277:
Page 278 and 279:
Page 280 and 281:
Page 282 and 283:
Page 284 and 285:
Page 286 and 287:
Page 288 and 289:
Page 290 and 291:
Page 292 and 293:
Page 294 and 295:
Page 296 and 297:
Page 298 and 299:
Page 300 and 301:
Page 302 and 303:
Page 304 and 305:
Page 306 and 307:
Page 308 and 309:
Page 310 and 311:
Page 312 and 313:
Page 314 and 315:
Page 316 and 317:
Page 318 and 319:
Page 320 and 321:
Page 322 and 323:
Page 324 and 325:
Page 326 and 327:
Page 328 and 329:
Page 330 and 331:
Page 332 and 333:
Page 334 and 335:
Page 336 and 337:
Page 338 and 339:
Page 340 and 341:
Page 342 and 343:
Page 344 and 345:
Page 346 and 347:
Page 348 and 349:
Page 350 and 351:
Page 352 and 353:
Page 354 and 355:
Page 356 and 357:
Page 358 and 359:
Page 360 and 361:
Page 362 and 363:
Page 364 and 365:
Page 366 and 367:
show all

1 - Centralne Biuro Antykorupcyjne

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?