Downloadหนังสือ - เลิก ใช้ แร่ใยหิน

ไม่รับชีวิตทางด้านจิตวิญญาณ. แต่จากการที่มีงานที่ได้ค่าจ้างทำในโรงงานอุตสาหกรรม, ก่อให้เกิดสำนึกด้าน
คุณค่าในหมู่ผู้ใช้แรงงาน. ชนชั้นผู้ใช้แรงงานเกิดความรู้สึกว่าพวกตนเป็นผู้สร้างคุณค่าและเกิดความคิดว่างานของ
พวกตนมีส่วนในการสร้างโลกที่ดีกว่าในอนาคต.
ฉะนั้นจึงมีความภูมิใจพิเศษในการทำงานในโรงงาน, ปัจจุบันความภูมิใจนี้ได้ถ่ายทอดเข้าไปในแขนงวิชา
โบราณคดีอุตสาหการ. การเติบโตของความรู้สึกว่าเป็น “ชนชั้นการผลิต” นำไปสู่การเรียกร้องของผู้ใช้แรงงาน
ให้ตั้งคำถามกับการแบ่งแยกของสังคมแบบดั้งเดิม, แม้ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงในการแบ่งงาน จนถึง
ทศวรรษนับจาก พ.ศ. 2503, ในอิตาลี. คนรุ่นเก่าแก่ที่ทำงานเคียงข้างกับคนรุ่นเด็กกว่า, แม้ในทศวรรษนับจาก
พ.ศ. 2503 และทศวรรษนับจาก พ.ศ. 2513, ยังคงความรู้สึกที่เคารพยำเกรงพวกผู้ดีที่สั่งงานพวกเขา พร้อมที่จะ
เรียกพวกเขาว่า “ท่านสุภาพบุรุษ” ด้วยความเคารพ, ตระหนักว่า สภาวะที่พวกเขาคิดจะโค่นล้ม (ไม่ถึงกับ
ทำลาย) เป็นเพียงความฝัน.
อย่างไรก็ตามผู้ที่ทำงานในโรงงานอิเทอร์นิต, มีความรู้สึกเหนือกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ที่ทำงานอย่างทาส
ในไร่นา, ที่เมื่ออายุสี่สิบปีก็แก่แล้ว หรือผู้ที่ต้องคุดคู้ทำงานจนทรุดโทรมอยู่ในเหมือง. โดยไม่ใส่ใจว่าการทำงานใน
โรงงานจะทำให้ตายได้. พวกเขายอมรับความตายอย่างยอมจำนนเช่นเดียวกับที่พวกเขาเกิดมา. ไม่ว่าอะไรจะเกิด
ขึ้น, “สัตว์ป่า” อย่างพวกเขาพร้อมจะตายก่อนเวลาอันควร. พวกเขาไม่สนใจถ้า “โปลเวเร” (“polvere”) (ฝุ่น)
จะเร่งให้ตายเร็วขึ้น. พวกเขากล่าวว่าถึงอย่างไรพวกเขาก็ต้องตาย, ก็แค่นั้นแหละ. อย่างมาก, ประชาชนก็พูดคุยกัน
เรื่องโรคภัยไข้เจ็บแบบว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ. คนงานอิเทอร์นิตมักถูกวินิจฉัยการป่วยบ่อยๆว่าเป็นโรคหลอดลม
อักเสบเรื้อรังกำเริบอย่างเฉียบพลัน, ซึ่งเป็นโรคของพวกสูบบุหรี่จัด. พวกเขาพูดถึงมะเร็งเช่นกัน, แต่พวกเขาก็
เชื่อมโยงความเจ็บป่วยกับงานของพวกเขา - โดยถือว่าเป็นสภาพธรรมดาที่ดำรงอยู่. ผู้ที่ทำงาน, ก็ต้องป่วยและ
ล้มตายไป. ไม่ว่าจะทำงานในไร่นา, ในเหมือง หรือในโรงงานมันก็เหมือนๆกัน.
ในความเป็นจริง, การที่ต้องเจ็บป่วยเพราะการทำงานสามารถเป็นที่มาของความภูมิใจ, ดุจเดียวกับรางวัล
ความกล้าหาญ: “ท่านรู้ใช่ไหมว่าผมมีโปลเวเร” เป็นการป่าวประกาศอย่างมีศักดิ์ศรี, ราวกับว่า “ฝุ่นในปอด,”
เป็นการเสริมสิทธิที่จะได้รับการจ่ายเงินเพิ่มพิเศษให้และเป็นความหวังว่าจะได้เกษียณก่อนเวลา, และยังเป็น
เครื่องหมายของผู้ที่ทำงานหนักและต่อสู้ด้วยหยาดเหงื่อเพื่อการดำรงชีพ.
ตรงกันข้าม, “เจ้าของ” อิเทอร์นิต เป็นตัวแทนแม่แบบของระบบทุนนิยมร่วมสมัย. ในทศวรรษนับจาก
พ.ศ. 2523, ครอบครัวชมิดไฮนีเป็นเจ้าของโรงงานอิเทอร์นิต ใน 16 ประเทศ มีคนงานมากกว่า 23,000 คน, และ
รายได้ปีละประมาณ 2 พันล้านฟรังก์สวิส. ตระกูลชมิดไฮนีสามรุ่นได้ต่อสู้เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาได้แรง
บันดาลใจอย่างลึกซึ้งจากการสำนึกในหน้าที่ตามทฤษฎีของเวบเบอร์ นั่นคือการผสมผสานจิตวิญญาณทุนนิยมเข้า
โรงงานอิเทอร์นิต ณ คาซาเล มอนเฟอร์ราโต | 71