Downloadหนังสือ - เลิก ใช้ แร่ใยหิน

อิเทอร์นิตเป็นธุรกิจที่มีการดูแลคนงานแบบครอบครัว, และให้คนงานใช้ “กระเบื้อง” ซีเมนต์แอสเบสตอส
ฟรี. ถุงเปล่าที่ใส่แอสเบสตอสให้นำกลับบ้านได้ และใช้ใส่มันฝรั่งที่เก็บเกี่ยวได้. ชาวเมืองมีอิสระที่จะนำของทิ้งจาก
โรงงานไปใช้ทำเป็นฉนวนหลังคา, หรือทำทางเดินในสวน. เป็นระบบการดูแลที่ทำให้อุ่นใจ โดยเจ้าหน้าที่ทางการ
แพทย์ให้การยืนยันว่า การทำงานกับแอสเบสตอสไม่มีความเสี่ยง. คนงานที่ส่งเสียงแสดงความวิตก ก็อาจจะได้รับ
เครื่องมือป้องกันที่ส่วนใหญ่ไม่มีประโยชน์. แต่ถ้ามีการท้าทาย ก็จะเปลี่ยนเป็นทำให้อับอายและกดดันแทน.
อาคารโรงงานผลิตหลังหนึ่ง ที่รู้กันทั่วไปในชื่อ เครมลิน (Kremlin) ตั้งอยู่หลังเดียวริมคลอง. ที่นี่เป็นแหล่งที่ต้อง
ได้รับแอสเบสตอสสูงสุด. เพราะเป็นที่ขัดผิวท่อขนาดต่างๆให้เรียบ, ทางเดินคดเคี้ยวสูงเพียงหน้าอก ในห้องที่มี
เพดานต่ำมาก. ที่นี่เป็นที่ซึ่งผู้บริหารจะส่งตัวนักกิจกรรมจากสมาพันธ์แรงงานซีกิล (CGIL) ในอิตาลีไปทำงาน.
คนงานที่ถูกเนรเทศไปอยู่ที่เครมลินน้อยคนที่จะมีชีวิตอยู่จนถึงวันฉลองวันเกิดครบ 60 ปี.
การต่อสู้ครั้งแรกของคนงานต่อความเสียหายด้านสุขภาพจากแอสเบสตอส เริ่มในทศวรรษนับจาก พ.ศ.
2493. การยอมรับว่าเป็นโรคจากการทำงานเกิดขึ้นทีละเล็กละน้อย: กรณีแรกของโรคใยหิน (Asbestosis) เป็นที่
รับรู้ใน พ.ศ. 2490. การตระหนักรู้ที่เพิ่มขึ้นของคนงานถูกปิดกั้นอย่างแน่นหนา โดยที่บริษัทปฏิเสธมาตลอด.
โดยที่อิเทอร์นิตยืนยันมั่นคงว่าการทำงานนี้ไม่มีอันตราย, แม้แต่มาตรการป้องกันพื้นฐานส่วนใหญ่ก็ถูกพิจารณาว่า
แพงเกินไป. ในพ.ศ. 2504, ความไม่พอใจของคนงานได้ปะทุขึ้นเป็นการประท้วงด้วยการนัดหยุดงานและต่อต้าน
ซึ่งถูกตำรวจปราบปรามอย่างทารุณโหดร้าย. ต้องใช้เวลาถึง 20 ปี กว่าที่บริษัทจะยอมแพ้ต่อข้อเรียกร้องของ
สหภาพเป็นครั้งแรก.
บรูโน เพสเซ (Bruno Pesce), หัวหน้าสหภาพแรงงานคาซาเล มอนเฟอร์ราโต (Casale Monferrato
labour federation) ตั้งแต่ พ.ศ. 2522, เน้นข้อเรียกร้องของสหภาพในเรื่องเครื่องป้องกันสุขภาพ. ตามมาด้วย
คลื่นของการนัดหยุดงานและการประชุมในโรงงาน. สหภาพชนะในเรื่องสิทธิที่จะให้มีการศึกษาถึงอันตรายจาก
การได้รับแอสเบสตอส โดยสถาบันอาชีวเวชศาสตร์ปาเวีย (Pavia), โดยการมีส่วนร่วมและกำกับดูแลของสหภาพ.
ตัวแทนสหภาพพานักวิจัยและนักเทคนิคสำรวจทั่วโรงงาน, ชี้จุดที่ควรเก็บตัวอย่างไปตรวจ. การทำงานภาคสนาม
ใช้เวลา 40 วัน, และพบระดับการได้รับแอสเบสตอสที่สูงมาก. ปฏิกิริยาจากนายจ้างมีสองด้าน ได้แก่ : พยายาม
ที่จะหยุดการรวมตัวของคนงาน โดยอ้างว่าปัญหาสามารถปรับปรุงแก้ไขได้, เพียงแต่ยอมรับการจ่ายเงินค่าเสี่ยง
อันตรายที่ค่อนข้างสูง (24,000 ลีร์ต่อเดือนสำหรับคนงานที่ได้รับฝุ่นแอสเบสตอสมากที่สุด); และจัดตั้งหน่วย
บริการสุขภาพจากการทำงานที่ควบคุมโดยนายจ้าง ซึ่งได้ออกเอกสารข่าวฉบับแรกเตือนเรื่องการสูบบุหรี่ของคนงาน.
ผลคือทำให้มีการชะลองานเป็นเวลาสองชั่วโมง สหภาพซีกิลได้ตัดสินใจจ้างหมอที่เก่ง, คือ ดานีลา เดจิโอวานนิ
(Daniela Degiovanni), ผู้ที่สามารถเปิดเผยความจริงที่น่ากลัวยิ่ง: คือ การตายจากโรคเมโสเธลิโอมา
(Mesothelioma) และมะเร็งปอดนับร้อย; และผู้ป่วยจากโรคปอดและสภาวะที่เกี่ยวข้องกับแอสเบสตอสอีกนับพัน.
คดีที่มีผลกระทบระยะยาว | 89