b . kaehlig - Aceh Books

- 284 -Ad 2. Zeer dikwijls verlangt de bureaucratie voor de' afgiftevan licenties, vergunningen enz. het overleggen van notariëleakten. Deze staatscontrole op de privé-sector nam duidelijktoe aan het einde van de jaren zestig, toen bepaaldevennootschapsvormen in bepaalde sectoren van de economieverplicht gesteld werden. Het eisen van notariële documentenkan een nuttig instrument zijn ter begunstiging van ondernemersdoor ambtenaren. Men kan dan namelijk zodanig manipulerendat de samenwerking niet gemakkelijk is te doorzien.Men kan hier een vergelijking met het voorkoloniale tijdperkmaken. Toen hadden bagi laba contracten soms een elementvan patronage: een lid van de adel of een hoge ambtenaarkon door middel van zo'n contract al3 beschermheer geld gevenaan een handelaar.Ad 3- In P.T.'s is geen tendens naar scheiding van managementen eigendom merkbaar. Normaliter bestaat het bestuuruit één persoon die tevens de enige of belangrijkste aandeelhouderis. Het principe van economische onafhankelijkheidverhindert de bedoelde scheiding, omdat deze zou leiden totcontrolebevoegdheden die de gewenste onafhankelijkheid vande bestuurder zouden inperken. Vermoedelijk zijn in Indonesiëongeveer 80% van alle bedrijven familiebedrijven enoverleven vele vennootschappen de eerste generatie niet.Met betrekking tot deze relatief korte levensduur bestaater gelijkenis tussen P.T.'s en autonome vennootschappen.Ad 4. Spreiding van kapitaaldeelname bij P.T.'s nauwelijksvoor. Alleen een zeer beperkt aantal personen pleegt opgrond van persoonlijke relaties in een vennootschap te investeren.Vennootschappen waarvan de aandelen geheel in Indonesischehanden zijn en ter beurze verhandeld worden, zijneen rariteit. Wegens het beperkte aantal aandeelhouderslijkt de P.T. op de traditionele bagi laba contracten, dieop samenwerking tussen slechts enkele personen zijn gericht.Daar in de praktijk nauwelijks onderscheid kan worden gemaakttussen vennootschapsvormen die op oorspronkelijk westerseen die welke op oorspronkelijk autonome vormen zijngebaseerd, lijkt het wenselijk het toekomstige vennootschapsrechtte modelleren naar de aloude bagi hasil en bagilaba contracten. Verschillende 30cioculturele factoren diein het voorgaande werden aangegeven, in het bijzonder deeconomische onafhankelijkheid van het individu, laten wenigruimte voor de ontwikkeling van een vennootschapsrecht vanwesters krarakter. Dat het bagi hasil contract geschikt isvoor het moderne zakenleven, is door de production-sharingcontracten in de olieindustrie bewezen. Men kan dan ookslechts hopen dat het laatste ontwerp voor een vennootschapsrechtdat door en door westers is georiënteerd, wordtafgewezen of op zijn minst aanzienlijk wordt gewijzigd: hetis veel te technisch en houdt geen rekening met de eigenaard van de Indonesische economie en met de socioculturelefactoren die het vennootschapsrecht in zo ruime mate beïnvloeden.