Ainas po su sardu - DOMU

140
16. IS VERBUS
Sa bariedadi manna de formas verbalis chi ddoi at in Camp. fait traballosa meda sa
tenta de agatai unu standard chi siat arrapresentadori de sa majoria de is dialetus.
Eus bòfiu sighiri su critèriu de s’arregularidadi e de s’etimologia su prus chi faiat;
po su tempus imperfetu de is verbus ausiliàrius sceti eus lassau duas formas po unas
cantu personis (una prus spainada e una prus literària) po circai de arrapresentai sa
majoria de is logus de su domìniu campidanesu.
In prus eus sceberau de ponni in sa norma sa bessida a /g/ velari de su tema verbali
de is verbus a -nni (‡ prus ainnantis me is verbus foras de arrègula) ca, mancai
siant formas no etimològicas e prus trigadias faci a cussas cun sa /gi/ palatali, tenint
prus imperu fitianu e primori literàriu siat in poesia siat in prosa.
Nos’est partu de importu mannu a arremonai in is tauleddas su passau perfetu
puru, mancai no siat cumpriu (amancant sa de 2 pers. sing. e sa de 1 e sa de 2 pers.
plur.), ca s’òmini ddu intendit ancora in medas logus e ca aici, a chini ddu bolit, ddu
at a podi imperai castiendi is tauleddas nostas.
Po su chi pertocat su congiuntivu imperfetu, de s’ora chi custa forma est sèmpiri prus
pagu imperada, po fai logu in su fueddai a s’imperfetu indicativu, eus sceberau de ponni
in sa norma is formas arregularis sceti, po chi s’imperu siat su prus discansosu chi fait.
Po su chi pertocat s’imperativu, si seus destinaus de ponni totu is personis, mancai
sa de 3 sing. e sa de 1 e sa de 3 plur. siant boxis pigadas de su modu congiuntivu e
po cussu s’aciapant scritas intra de parèntesis.
In is tauleddas nci eus postu puru duus nòminis de unas cantu paràulas gramaticalis,
unu chi s’iat a podi nai internatzionali (coniugatzioni, indicativu, congiuntivu,
imperativu), s’àteru (fatu segundu is critèrius chi eus a arremonai in 17.4.h), sardu
schetu (cungiugadura, inditadori, cungiungidori, cumandadori), a manera de esempru
de comenti s’iant a podi fai is fueddus nous chena de depi sbisuriai amarolla su
sardu imperendi cultismus stràngius sceti.
16.1. Verbus ausiliàrius
Su verbu ausiliàriu ai no tenit is formas cumpostas de is tempus passaus, ni is
formas de s’imperativu e de su particìpiu, de s’ora chi in su sentidu de possedere
funt fatas cun su verbu tenni (càstia prus ainnantis).
impag. Nuovo 140
9-03-2009, 19:08