Bijlage 15 Archeologie - ruimtelijkeplannen.enschede.nl ...

BAAC bv IVO Usseler es Noord, gemeente Enschede
3.2 Bodem
Volgens de bodemkaart (Stiboka, 1979) bestaat de bodem in het onderzoeksgebied
voor meer dan 80% uit hoge zwarte enkeerdgronden (zEz21), die uit leemarm en zwak
lemig fijn zand bestaan. Deze strekken zich uit tot ver buiten het centrale deel (Usseler
es) van het onderzoeksgebied. Dit bodemtype wordt meestal aangetroffen op de hoger
en dus droger gelegen zandgronden, die in gebruik zijn als akkerland. Enkeerdgronden
zijn gronden met een niet vergraven, humushoudende bovengrond die dikker is dan 50
cm. Deze worden doorgaans ook wel esdekken genoemd. Een esdek is ontstaan door
het eeuwenlang opbrengen van potstalmest op de akker. De mest bestond uit plaggen
die in de stal werden gelegd om de uitwerpselen van het gestalde vee op te vangen.
De plaggen werden met de uitwerpselen als mest op de akker gebracht. Op deze wijze
kon een akkercomplex op zandgrond gedurende eeuwen jaarlijks opnieuw bebouwd
worden zonder dat de bodem uitgeput raakte. De vorming van een esdek kan
teruggaan tot de 11 e eeuw, maar stamt meestal uit de 13 e eeuw of later. Bestond de
mest uit bosstrooisel of grasplaggen, dan ontstond een bruin esdek. Zwarte
enkeerdgronden wijzen op een gebruik van heideplaggen. Op deze wijze kon het land
rond het akkercomplex gedeeltelijk ontgrond raken, terwijl de akkergrond tot ruim een
meter opgehoogd kon worden.
Bij opgravingen van middeleeuwse boerderijen zijn tot dusverre nog geen resten van
potstallen aangetroffen (Vervloet, 1986). Dit leidt tot de gedachte dat aanvankelijk de
mest en de plaggen in de open lucht met elkaar werden vermengd. De potstal wordt
beschouwd als een relatief recente landbouwtechnische verbetering, die een
doelmatiger gebruik van de mest mogelijk maakte. In de 18 e en 19 e eeuw bereikte het
potstalsysteem waarschijnlijk de uiterste graad van perfectie.
In gebieden met esdekken dient rekening te worden gehouden met een rijk
bodemarchief. Aangezien het oorspronkelijke oppervlak vanaf de Middeleeuwen is
opgehoogd betekent dit dat de eventueel aanwezige archeologische resten uit de
perioden van vóór de Middeleeuwen meestal goed bewaard zijn gebleven.
Een karakteristiek bodemprofiel van een hoge zwarte enkeerdgrond in het
onderzoeksgebied ziet er volgens de bodemkaart als volgt uit:
Tabel 3.1: Kenmerken en horizonten van een enkeerdgrond (Stiboka,1979)
Horizont Diepte in cm Omschrijving
Aanp 0-30
Cultuurdek
Aan2
30-80
B2b Oud profiel 80-110
Zeer donkergrijs, zeer humeus,
zwak lemig, fijn zand
Zeer donkergrijs, zeer humeus,
zwak lemig, fijn zand
Donker roodbruin, zwak lemig, fijn
zand
BCb Oud profiel 110-130 Bruinoranje, zwak lemig, fijn zand
C11b 130-140 Oranjegeel, zwak lemig, fijn zand
Moedermateriaal
C12b
140-150 Geel, zwak lemig, fijn zand
Door bodemvorming kunnen in het sediment vaak de volgende drie hoofdhorizonten
worden onderscheiden (zie tabel), namelijk: de A-horizont, de B-horizont en de C-
8