Da hadde vært litt kult visst vi hadde snakka strilsk om hondra år”

større enn han er. Trass i at storparten av ungdomane har tillagt seg mange av dei yngre
formene, speler dei aller fleste at dei synest det er dumt at strilemålet vert utvatna. Tittelen på
denne oppgåva illustrerer det fint: ”Da hadde vært kult visst vi hadde snakka strilsk om
hondra år.” Likevel er det ikkje dette språkutviklinga gjenspeglar. Som eg nemner i kapittel
3.4.2.2 om identitet, er det slik at Øygarden som språksamfunn har fått fleire grupper ein kan
identifisera seg med. Dei nye sosiale gruppene og mønstra gjer at det for dei unge vert meir å
velja mellom – fleire alternativ å identifisera seg med. Den tradisjonelle strileidentiteten er
ikkje berre forbunden med språk, men òg med klede, bondekultur osb. Og eg vil tru at
ungdomar i dag er opptatt av å følgja med på det som skjer i samfunnet elles. Dei følgjer
motar og nye trendar som oppstår, og korfor skulle det ikkje vera slik med språket òg? Det er
slik at ein kan seia ein ting og vera stolt av det, men det er likevel ikkje noka oppskrift for
handling. Skiljet mellom rapporterte oppfatningar og handlingsmønster er ofte ulikt. Eg trur
nok at øygardsungdomen er stolt av å vera frå Øygarden og stolt av å vera strilar, men det
finst ei mulegheit for at det likevel ikkje kjem til uttrykk gjennom til dømes faktisk språkbruk.
Det er gjerne ikkje bevisste val, men ein kunne tenkja seg at påverknad gjennom kontakt (som
eg skriv om over) kan føra til at språket si naturlege utvikling er at det vert fleire mindre
markerte former (det gjeld òg dei bergenske formene. Sjå kapittel 6.3.3.3). For mange
ungdomar er det å passa inn og ikkje skilja seg ut på nokon måte viktig. Det gjeld ikkje berre
klede og frisyre, men òg språk. I tillegg til det som skjer når ulike varietetar møter kvarandre,
kunne ein òg sjå føre seg at dette kan vera ein viktig faktor. For er ein litt vaken på kva som
skjer i samfunnet, får ein med seg at det i veldig mange tilfelle er viktigast å passa inn. Det
kan gjerne vera i ulike grupper med ulike stilar, men å passa inn i den fellesskapen ein vil
høyra til i, er det viktigaste. Eg trur at for mange er ikkje det noka spesiell gruppe, men det
handlar om å vera ”normal” og skli rett inn i den store massen med folk utan å verta lagt
særleg merke til.
For dei eldre i Øygarden er mønstret noko annleis. Ein må sjølvsagt ta med i
resonnementet at språkendring skjer langt seinare med vaksne folk som har lært å snakka og
tileigna seg ein dialekt.
6.3.3.5 Dominans
Det kan altså verka som dei vaksne og eldre i Øygarden i nokon grad er opptekne av å vera
tradisjonsberarar. Som nemnt er det i enkelte tilfelle slik at dei har fleire eldre former i 2009
enn i 1983. Slik eg legg det fram i kapittel 3.4.2.3.4, er det allment kjent at Bergen sosialt,
107