Da hadde vært litt kult visst vi hadde snakka strilsk om hondra år”

i mellom-fasen i 2009. Resultata mine viser at livsfaseendring ikkje er noko fenomen å merka
seg i Øygarden. Dei vaksne og eldre gruppene er jamne, og det verkar ikkje som det er noko
mønster for språkleg variasjon som samsvarar med ulike livsfasar. Når ein ikkje kan tala om
det, vil eit alternativ vera å spørja seg om det då er slik at det har skjedd ei språkendring. Det
ein ser i Øygarden, kan vera første fase i ei språkendring. Dei unge har fått eit nytt
talemålsmønster enn det som er omtalt som tradisjonell dialekt. Men ei språkendring vil
femna om noko større enn at berre ungdomane på ein stad ikkje lenger held på det
tradisjonelle talemålet. Det ”nye” språket er nytt for alle i Øygarden. Eg meiner det er legitimt
å kalla det ei begynnande språkendring, fordi det er lite sannsynleg at alle ungdomane vil
endra språket sitt til tradisjonelt strilemål seinare i livet. Likevel er det ikkje sannsynleg at
akkurat det som resultata viser i dag, vert resultatet av den eventuelle språkendringa. Ei
språkendring føregår over lang tid, og det endelege resultatet (om ein i det heile kan snakka
om noko slikt i og med at språket er levande og alltid endrar seg) treng slett ikkje å verta det
ein ser tendensar til i dag. Det er på grunn av at mest truleg vil ikkje tilflyttinga til Øygarden
halda fram å vera så stor som ho har vore dei siste åra, og det vil føra til at språksamfunnet
stabiliserer seg (jf. 6.3.3.2).
6.3.4 Retninga i språkutviklinga
På bakgrunn av dette vil eg no trekkja den slutninga at dei yngre har meir bergenske former
enn dei eldre, og at det i 2009 er fleire bergenske former enn i 1983. For ikkje å trekkja
konklusjonar for tidleg har eg ikkje brukt desse nemningane i resultatpresentasjonen. Men
former som /kastet, kastar, jentn , soln /, som ikkje finst i andre målføre på Vestlandet enn det
bergenske, meiner eg at det er legitimt å kalla for bergensformer. Dette vert yttarlegare
legitimert av kapittel 2 i denne oppgåva. Der viser eg kor stor kontakten med Bergen har vorte
i åra etter 1983. Saman med utviklinga i språket meiner eg at det er eit bevis for at mange av
dei formene eg til no har kalla yngre, faktisk er bergensformer. Andre former kan ein ikkje
seia det same om. Det gjeld til dømes avpalatalisering. Det er eit så utbreitt fenomen etter
kvart at ein kan ikkje utelukkande kalla det for bergensk. Det same gjeld bortfall av
differensiasjon. Dette vil eg framleis kalla yngre former. Ein kan snakka om generell
nivellering, som ofte er eit resultat når dialektar møtest (at formene vert forenkla).
No er det slik at den vidare retninga er vanskeleg å spå. Dei siste åra har det skjedd utruleg
mykje i Øygarden. Spørsmålet er om det vil halda fram å skje like mykje? Det er usannsynleg.
111