Da hadde vært litt kult visst vi hadde snakka strilsk om hondra år”

eldre og vaksne. Ser ein samfunnet (alle informantane) under eitt, viser det seg at
språkbruksmønsteret ikkje er slik i dag som det var i 1983. Auken i bruk av yngre former er
ikkje så stor i alle variablane, men han er der. Deler ein informantane inn i årsklassar, viser
det seg at det hovudsakleg er årsklasse IV (fødd etter 1980) som bruker yngre former. Dei
eldre held på målet, og i enkelte tilfelle har eldre-gruppene fleire førekomstar av eldre former
i 2009 enn i 1983.
Den andre problemstillinga gjeld forklaring. Eg har peika på mange mulege forklaringar
til det mønstret resultata viser. Sett under eitt er desse forklaringane i kombinasjon best. Eg
trur at i mange av tilfella er forenkling ein faktor som kan vera utløysande, men at dette ikkje i
seg sjølv er forklaring nok, spesielt ikkje når ein ser at det er dei unge som får eit nytt
mønster, og det er nettopp dei som har vakse opp etter at språksamfunnet Øygarden vart råka
av store geografiske og sosiale endringar. Endringane har ført til flyttingar, utvida
kontaktflate, møte mellom kulturar, nye interaksjonar og endringar i samspelet mellom ulike
individ og mellom individ og samfunn. Dette ser ut til å påverka talemålet til barn som skal
læra språk, men ikkje dei vaksne og eldre. Dei nye pendlingsmønstra og endra kontaktane ser
ikkje ut til å ha noko å seia for språket deira.
Nye tilflytta menneske med anna talemål fører til ny kontakt, og språksamfunnet er i dag
meir heterogent. Påverknaden utanfrå (barnehage og skule hovudsakleg) er ein annan enn han
var for 30 år sidan. Bergen som regionssenter står sterkt, og etter at Øygarden kom nærmare
byen, har kanskje regionsidentiteten vorte forandra. Dette har eg ikkje materialgrunnlag for å
finna ut av. Eg har tru på at eit nytt normsett er under utvikling. Men eg trur ikkje at
strilemålet, strileidentiteten og strilekulturen forsvinn. Han vil derimot eksistera i ei nyare
form.
116