uloga umetnosti i medija u onesposobljavanju osoba sa oštećenjima

prihvatljivo je samo ukoliko predstave koje slede mogu biti
neutralisane pozitivnim, ili ako oni koje ismevaju imaju
mogućnost da se brane, ukoliko to žele. Trenutno u medijima ne
postoji bukvalno nijedna pozitivna slika onesposobljavanih osoba,
a oni ne raspolažu ni sredstvima niti legalnim okvirom unutar
kojeg bi mogli da se suprotstave toj vrsti diskriminacije.
Treba navesti da je u toku poslednje decenije jedan broj
onesposobljavanih zabavljača – Džoni Krešendo, Barbara Lisiki,
Ijan Stanton i Alen Saderland – razvio vrstu humora, usmerenog
prema apsurdnom načinu na koji se društvo odnosi prema onesposobljavanim
osobama. Poput komedije koja se generalno povezuje
sa drugim potlačenim grupama – prevashodno ženama i
pripadnicima/ama crne rase – oni prave smislenost od besmislenog
i, što je najvažnije, prave satiru, a da pri tom ne blate pojedince.
Međutim, tu grupu zabavljača i njihov rad mediji konstantno
ignorišu.
8. Onesposobljavana osoba kao svoj najveći i
jedini neprijatelj
Mediji nekad prikazuju onesposobljavane osobe kao
paćenike koji bi uspeli da prevaziđu svoje teškoće ukoliko bi
prestali sebe da sažaljevaju, ukoliko bi uspeli da misle pozitivno i
da se izbore s „izazovom“ (Biklen-Bogdan 1977: 10). To je tema
koja se ponavlja u mnogim takozvanim filmovima „o
onesposobljenosti“ snimljenih u poslednjih nekoliko godina.
Poznati primeri za to su filmovi „Povratak kući“ i „Rođen četvrtog
67