Pokaż treść! - Śląska Biblioteka Cyfrowa

Marta Karasiñska: Pod namalowanym niebem...127W teatrze owo rozdarcie cia³a i s³owa, obrazu i dŸwiêku to mord namimesis, na scenicznej reprezentacji. Zadekretowana przez postmodernistówemancypacja logosu, ostateczna utrata wiary w reprezentacjê mo¿liw¹, stawiaskazany na mimesis teatr (najczêœciej, co charakterystyczne, pomijanyprzez postmodernistów przedmiot refleksji) w nie lada tarapatach. Pozostaj¹caw zgodzie z mod¹ likwidacja reprezentacji, to ucieczka od namacalnoœcicia³a, od ogarniaj¹cej go przestrzeni b¹dŸ ku omnipotencji s³owa (pisma),b¹dŸ ku wirtualnym œwiatom. Wspó³czesny dramat wpisany w rozziew cia-³a (teraz — jak choæby w dramacie brutalistów — domeny natury) i s³owa(teraz elementu miejskiej kultury), skazany przecie¿ na nieuchronn¹ sensualnoœædanego ad oculos scenicznego œwiata, musi na nowo pogodziæ w sobieogieñ i wodê.Jednym z debiutuj¹cych w ostatnich latach polskich dramaturgów, dlaktórych przestrzeñ okazuje siê fundamentalnym, obna¿onym elementemkompozycyjnym, jest Micha³ Walczak. Podobnie jak Pollesch, eksponuj¹cyprzede wszystkim tekstualny, nierealny charakter pokazywanego na sceniemiasta. Pejza¿ prowincjonalnej miejscowoœci wyrasta z porwanych dialogów.Wy³aniaj¹ca siê ze strzêpów rozmów topografia miasteczka, nanizana jedyniena wst¹¿kê rzeki, sk³ada siê z nieprzystaj¹cych obrazów — pla¿y, mostu,odcinka ulicy, kilku mieszkañ, knajpy, koœcio³a, fryzjerni. Mieszcz¹ca siêw postmodernistycznej poetyce fragmentu Rzeka Walczaka zawiera w sobie,podobnie jak dramaturgia Lidii Amejki, metajêzykowy, w³o¿ony nie bezkozery w usta poety, komentarz:Dwudziesty tomik w³aœnie wydajê. Jubileuszowy. I ju¿ nastêpny szykujê,powiem ci w sekrecie. Bêdzie mia³ tytu³ „Rzeka”. Widzisz, to jestniezmiernie inspiruj¹ce, chyba siê zgodzisz, pocz¹wszy od samej stronysemantycznej. Czy nie mamy tu do czynienia ze swoistym punktem nieci¹g³oœcijêzykowej? 5Topografia nieci¹g³ego, jak na epokê ponowoczesn¹ przysta³o, miastastaje siê topografi¹ tekstu. Funkcjê porz¹dkowania akcji pe³ni p³yn¹ca przeznie rzeka. Liniowy uk³ad zdarzeñ jest jednak ledwie potencjalny. Zatrzymanyw sztuce rzeczny nurt powoduje rozpad fabu³y na nieprzylegaj¹ce, istniej¹cew bezczasie, pozwalaj¹ce siê dowolnie tasowaæ epizody. Dopierow zakoñczeniu dramatu akcja ruszy wraz z ruszaj¹c¹ w korycie wod¹.WIERZBA I co bêdzie dalej?IZYDOR Nic. Pra³at naturalnie umrze. Bocian zostanie z Letk¹. Burmistrzemw nastêpnych wyborach zostanie œlepy fryzjer 6 .5M. Walczak: Rzeka. „Dialog” 2003, nr 6, s. 11.6Ibidem, s. 19.