Pokaż treść! - Śląska Biblioteka Cyfrowa

246 Czêœæ druga: Przestrzeñ dramatyczna a przestrzeñ teatralnarozgrywa siê w tej przestrzeni symultanicznie. Chocia¿by pocz¹tkowa ods³onaukazuj¹ca siedz¹c¹ na kanapie po prawej Hipolitê i usytuowanego najednym z czerwonych foteli po lewej stronie sceny Tezeusza. W tyle, zaHipolit¹, przy barze, usadowieni na wysokich taboretach obœciskuj¹ siêHermia i Lizander. Akcja poch³ania wiêc ka¿de z wydzielonych pól gry,Kleczewska jakby rozpisuje fabu³ê na sekwencje, przydzielaj¹c im jednoczeœniekonkretne partie przestrzeni — przód, ty³ i boki sceny, wydzielonekorytarze oraz salê na piêtrze.Przestrzeñ rozbita na mniejsze fragmenty, odbijaj¹c siê w lustrach, tworzyzdeformowane obrazy, które sk³adaj¹ siê na polifoniczny wizualny dyskurs.Fantazja i rzeczywistoœæ, sen i jawa Szekspirowskiej komedii przepisanena jêzyk obrazu przyjmuj¹ formê sztucznie wykreowanego œwiata. Pleksiglasoweœciany i pod³oga s¹ bowiem jak ekrany, które wci¹gaj¹ w siebiesceniczn¹ rzeczywistoœæ i projektuj¹ jej zniekszta³cone odbicia, nieprawdziwe,konkurencyjne wobec rzeczywistoœci.Walcz¹c o prymat w œwiecie percepcji wspó³czesnego cz³owieka, obrazzyska³ sobie, jak wiadomo, niepodzielne panowanie nad s³owem. Ponowoczesnoœæ,nazwana przez Marshalla McLuhana cywilizacj¹ obrazu 13 , egzemplifikujesk³onnoœæ do szybkiej, ³atwej, niewymagaj¹cej zaanga¿owania komunikacji,w której chodzi dodatkowo o „relaksacyjne” formy przekazu,zaspokajaj¹ce, wed³ug Hanny Mamzer, rozbuchane hedonistyczne potrzeby14 . Wizualizacja przestrzeni umo¿liwi³a wiêc wtargniêcie ekranów zwielokrotniaj¹cychpowierzchniê, na której odbywa siê prezentacja scenicznegoœwiata. Ekran, stanowi¹c szerok¹ metaforê okreœlaj¹c¹ specyfikê wspó³czesnejkomunikacji, z jednej strony jest Ÿród³em nowych, wiêkszych mo¿liwoœci,z drugiej strony — utrudnia proces porozumiewania siê, wprowadzaj¹cprzestrzenny podzia³ i oddzielenie rozmówców od siebie. Niew¹tpliwie jednak„umo¿liwia symulacjê — tworzenie sztucznej rzeczywistoœci, inspirowanejt¹ w³aœciw¹, produkowanie w miejsce orygina³ów rozlicznych kopii,które nas otaczaj¹, tworz¹c iluzoryczny œwiat” 15 .Przepisuj¹c opowieœæ na plastyczn¹ partyturê tandetnych, kolorowychrekwizytów i dekoracji, Borkowska tworzy iluzoryczne, popkulturowe obrazy-pejza¿e.Wplecione w kompozycjê plastycznej oprawy wizerunki postaciegzystuj¹ jako jej komponenty, s¹ efektem totalnej wizualizacji scenicznegomikrokosmosu, jakby w myœl teorii Baudrillarda, wed³ug której w cywilizacjikonsumpcyjnej, a wiêc w hiperrealnej rzeczywistoœci symulakrówludzie nie s¹ ju¿ otoczeni ludŸmi, lecz przedmiotami 16 .13M. McLuhan: Wybór tekstów. Red. E. McLuhan, F. Zingrone. Prze³. E. R ó -¿alska, J.M. Stok³osa. Poznañ 2001.14H. Mamzer: Obraz a karnawalizacja cywilizacji. W: Ludyczny wymiar..., s. 23.15Ibidem, s. 25.16J. Baudrillard: Precesja symulakrów...