Pokaż treść! - Śląska Biblioteka Cyfrowa

312 Czêœæ trzecia: Wieloœæ przestrzeni wspó³czesnego teatrunarysowanych przed laty twarzy scenicznych bohaterów wi¹¿e siê zarównoz ods³oniêciem sposobu czytania i interpretowania tekstu dramatycznego,myœlenia o teatrze, jak i, g³ównie poprzez uruchomienie procesu transformacjiprojektów, autokomentowaniem w³asnej twórczoœci.Wydrukowane fragmenty przetworzonych cyfrowo projektów Juka--Kowarskiego, przedmioty o nie do koñca okreœlonym statusie ontologicznym,jednoczeœnie nale¿¹ce i nie nale¿¹ce do ró¿nych rzeczywistoœci, wyraŸnieplasuj¹ siê w przestrzeni pomiêdzy dokumentem a dzie³em, reprezentacj¹tekstu a symulacj¹ scenicznej inscenizacji, dramatem a teatrem. Jakoniewielkie czêœci projektów teatralnych kostiumów s¹ nie tylko œwiadectwemzrealizowanych przed dwudziestu laty inscenizacji, dokumentem pracyscenografa, zapisem jego zmagania z tekstami sztuk i wspó³tworzeniemprzedstawienia, ale równie¿, a mo¿e przede wszystkim, efektem poddaniaskoñczonego dzie³a przetworzeniu wynikaj¹cemu z mo¿liwoœci narzêdzia,jakim jest komputer, dzie³em, przekraczaj¹cym granicê materialnoœci, pozbawion¹statusu orygina³u wersj¹, mog¹c¹ zaistnieæ ju¿ za chwilê w zupe³nieinnej formie. Przetwarzaj¹c i multiplikuj¹c swoje projekty, Juk-Kowarskinie poddaje siê do koñca mo¿liwoœciom, otwieraj¹cych nowe przestrzeniei prowokuj¹cych do przekraczania granic, mediów elektronicznych. Rejestruj¹crysunki w pamiêci komputera, scenograf przekreœla definitywnie materialnoœæwykonanych wczeœniej projektów — jak twierdzi, pozbywa siêich po zeskanowaniu — ale jednoczeœnie rezygnuje z zapoœredniczonej poprzezekran komputera formy prezentacji przetworzonych tu portretów. Nieumieszcza ich w sieci, lecz powraca do materialnej postaci dzie³a oraz tradycyjnejformy jego prezentacji w formie wystawy wydrukowanych wizerunków.Zatrzymuje tym samym charakterystyczny dla multimediów procesprzetwarzania elektronicznego obrazu w nieskoñczonoœæ i wpisywania gow równolegle tworzone przez internautów hiperteksty. Zatrzymanie to niema charakteru ostatecznego. Kowarski nie wyklucza dalszych zmian portretówi form ich prezentowania, równie¿ wprowadzenia projektów do cyberprzestrzeni.Za najwa¿niejszy uznaje sam fakt uruchomienia procesu elektronicznegoich przetwarzania i wskazania na mo¿liwoœæ tworzenia z nichnieskoñczonej iloœci wizerunków i ich konfiguracji. Konsekwencj¹ umieszczeniaprojektów w sieci by³aby niew¹tpliwie utrata znaczenia kontekstuteatralnych odniesieñ portretów na rzecz uzyskanych w wyniku komputerowegoprzetwarzania walorów efektu optycznego. W procesie percepcjiobrazu na ekranie monitora denotacja zdaje siê ustêpowaæ przed wizualizacj¹.Zawieszenie przez scenografa procesu przetwarzania i multiplikowaniaprojektów zwi¹zane jest, jak siê zdaje, z chêci¹ spowolnienia procesu percepcji,powi¹zanie dokonanej przez niego wizualizacji z denotacj¹ odbiorcyoraz z utrzymaniem odniesienia wizerunków twarzy do sztuk, które zainspirowa³yich powstanie. Brak poœrednictwa interfejsu nie wyklucza oczy-