Detrez De sloop van Joegoslavië - Linkeroever uitgevers

totaal van de bevolking van Kosovo en de correcte(r) toepassing van de etnische verdeelsleutel werden
zo goed als alle toekomstmogelijkheden voor de Serven afgesloten. Met andere woorden, wat de
Serven verdedigden en opeisten waren geen rechten, maar de voorrechten waarmee de Kosovaren hun
de gelijkberechtiging van het autonome gebied met de Republiek Servië "betaalden". Voor de
Kosovaren was de feitelijke gelijkberechtiging van hun deelstaat op federaal niveau uiteraard een
vanzelfsprekendheid, meer nog: Kosovo diende in hun ogen ook constitutioneel, d. w. z. de jure
gelijkberechtigd zijn. De Servische voorrechten beschouwden ze zonder meer als een aberratie.
De Serven, die de voor- en nadelen van de Grondwet van 1974 aanvankelijk als min of meer gelijk
verdeeld beschouwd hadden, kregen de indruk dat zij hoe langer hoe meer hoofdzakelijk met de
nadelen opgescheept zaten. Ze voelden zich het slachtoffer van die Grondwet, en gaven de andere
republieken, en vooral de Slovenen en de Kroaten, de voorvechters van de federalisering, de schuld van
die toestand. Het was niet moeilijk de Serven in Bosnië-Hercegovina, Kosovo en Kroatië ervan te
overtuigen dat ook zij de dupe waren van deze toestand: de Serven daar zagen hun situatie op dezelfde
manier bedreigd worden door de groeiende zelfstandigheid van de deelstaten en de etnische verdeelsleutels,
of zelfs concreet verslechteren. Ze duidden dit uiteraard niet als het verlies van voorrechten,
maar als discriminatie, intolerantie, Servenhaat, culturele genocide en dergelijke. Daarnaast leidde het
tanen van de machtspositie van de Serven bij de anderen (Albanezen, Kroaten, Muslimanen) ook tot
gedrag, dat de Serven makkelijk als triomfalistisch, uitdagend en intolerant konden interpreteren.
In Servië zelf voelden nationalisten een grote sympathie voor hun "onderdrukte broeders" in de
andere deelstaten en ze vestigden middels lezersbrieven, petities, protestmanifestaties en dergelijk de
aandacht op hun beklagenswaardig lot, waarbij druk verwezen werd naar het "onophoudelijke lijden"
van de Servische natie en "het wonder van hun overleving". Met andere woorden, in plaats van
nuchtere analyse werd nationalistische retoriek bedreven. Al vond de meerderheid van de Serven in
Servië wel dat hun "onderdrukte broeders" maar zèlf de kastanjes uit het vuur moesten halen, toch was
het medeleven massaal genoeg om Slobodan Milosevic in staat zou stellen er een brede Servische
volksbeweging op te baseren die in hem een redder
185