Detrez De sloop van Joegoslavië - Linkeroever uitgevers

federale regering gebeurde. Essentieel was dat akkoorden door "coalitievorming" bereikt werden en
unaniem moesten zijn. De coalities wisselden voortdurend, zodat ieder op gezette tijden zijn slag kon
thuishalen, terwijl de unanimiteit, die in feite een veto-recht was, garandeerde dat niemand volledig in
de kou bleef staan. De besluitvorming verliep moeizaam, maar garandeerde door haar "balance of
power-aspect toch in grote mate het voortbestaan van het systeem.
Met de staatsgrepen in de Vojvodina, Montenegro en Kosovo was een nieuwe situatie gecreëerd, die
een einde maakte aan de mogelijkheid wisselende coalities te vormen en daarmee ook aan het efficiënt
functioneren van het federale systeem. De vertegenwoordigers van Kosovo, Montenegro en de
Vojvodina zouden voortaan in de VRP altijd de Servische voorstellen steunen, en vielen op die manier
als mogelijke coalitiepartners voor de andere republieken weg. Zo kon Servie, met de steun van Kosovo,
Montenegro en de Vojvodina, altijd een coalitie vormen van vier deelstaten, wat betekende dat het
binnen de VRP, die bestond uit vertegenwoordigers van de acht deelstaten, steevast kon rekenen op de
helft van de stemmen (of bijna, want de autonome provincies hadden in de VRP elk vier vertegenwoordigers
minder dan de republieken). Waren de autonome gebieden helemaal "afgeschaft"
geworden, dan waren er in de VRP twee stemmen minder geweest, wat voor Servië minder gunstig zou
geweest zijn. Gelijkaardige situaties waren ontstaan in de Presidentiële Raad en in de Unieraad, waarin
100 van de 220 leden de politiek van Milošević steunden. Dat was niet genoeg voor een meerderheid in
deze instellingen, maar de verhoudingen zorgden wel voor een "deadlock". (Dimitrijević 1995: 67) Het
was overigens niet waarschijnlijk dat de republieken buiten het "Servische blok" - Bosnië, Kroatië,
Macedonië, Slovenië - steeds dezelfde lijn zouden getrokken hebben: Bosnië-Hercegovina en Macedonië
hadden aanzienlijke economische belangen met Servië gemeen en zouden aansluiten bij de
"Servische " coalitie. In het bijzonder voor Kroatië en Slovenië stonden de zaken er slecht voor.
Weliswaar behielden ze de mogelijkheid om onaanvaardbare voorstellen te kelderen (via het "vetorecht"),
maar de kansen om zelf nog een positieve, sturende invloed op de besluitvorming uit te oefenen
waren nu wel uiterst gering geworden. De "geldstroom van noord naar zuid" via het FFK5...) zou zeker
gecontinueerd worden, terwijl voorstellen tot verdere (con)federalizering nog maar een minieme kans
zouden maken.
190