Detrez De sloop van Joegoslavië - Linkeroever uitgevers

Joegoslavië (wat aanvankelijk gesteld werd) of die van de deelstaten (waar later van uitgegaan werd)?
En op welke manier was de erkenning van de interne Joegoslavische grenzen als grenzen van nieuwe
etnisch-nationale staten in overeenstemming te brengen met de vereiste dat de rechten van de
minderheden gerespecteerd werden - tenzij men genoegen nam met wat vage constitutionele garanties?
De halfslachtige en soms willekeurige toepassing van de "principes" leidde niet alleen tot
machteloosheid en prestigeverlies van de EU, maar gaf de strijdende partijen in ex-Joegoslavië ook de
gelegenheid de EU aan het lijntje te houden en droeg er op die manier toe bij dat het conflict bleef
aanslepen.
Het tweede belangrijke diplomatieke succes was het werk van Cyrus Vance, speciaal afgevaardigde
voor Joegoslavië van de toenmalige VN-secreatris-geneaal Perez de Cuellar. Zijn inspanningen
resulteerden in het wapenstilstandsakkoord tussen (Klein-)Joegoslavië en Kroatië op 23 november 1991
en de instemming van de strijdende partijen op 2 januari 1992 om een VN-vredesmacht (UNPROFOR)
te stationeren in de Krajina.
In september 1992 werd besloten tot de organisatie van International Conference on the Former
Yugoslavia (ICFY), voorgezeten door door Cyrus Vance voor de VN en Lord David Owen voor de
EU. De ICFY coördineerde de onderhandelingen die in het kader van het peace process in Bosnië
gevoerd werden en nam ook zelf vredesinitiatieven. Hoewel de keuze van de leiders die bij de onderhandelingen
betrokken werden uiteraard in beslissende mate mee bepaald werd door de politeke realiteiten
in Bosnië, heeft de ICFY weinig moeite gedaan om andere politici dan de de echte en self-styled
presidenten van erkende en self-styled staten en staatjes bij de onderhandelingen te betrekken. Hoe
langer hoe meer ging de ICFY uit van de legitimiteit van het nationalistische principe van "één volk -
één staat" (of één deelstaat). De ICFY (en dus ook de VN en de EU) hielden aan de ene kant vast aan
het principe van de territoriale integriteit van de Bosnië als onafhankelijke en internationaal erkende
staat, maar legden aan de andere kant een groeiende bereidheid aan de dag om in te stemmen met de
opdeling van het Bosnische grondgebied langs etnische lijnen en met de toekenning van steeds
omvangrijker bevoegdheden aan de deelgebieden ten koste van de centrale regering. Dit gebeurde
weliswaar onder druk van de militaire situatie op het terrein, maar getuigt tegelijk van een grote
toegankelijkheid
298